Δευτέρα 9 Μαΐου 2016

πάλι για τις τιμές των… σπάνιων ελληνικών δίσκων

Την 11/2/2015, πριν ένα χρόνο και πλέον δηλαδή, είχα γράψει στο LiFO.gr ένα άρθρο σχετικό με τους «δέκα ακριβότερους ελληνικούς δίσκους στην εποχή της κρίσης» τονίζοντας μεταξύ άλλων και τα ακόλουθα... ώστε να μπορέσει να καταλάβει και ο κόσμος πέντε σωστά πράγματα δηλαδή... 
«Οι σπάνιοι δίσκοι τοποθετούνται πρώτα στο eBay κι έπειτα στο discogs (τα δύο σημαντικότερα sites αγοράς δίσκων). Και τούτο γιατί στο eBay λειτουργεί η δημοπρασία, ενώ στο discogs οι τιμές είναι συγκεκριμένες. Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει πως δεν πωλούνται σπάνιοι δίσκοι στο discogs, όμως όποιος έχει κάτι δυσεύρετο να πουλήσει προσδοκά το «καλύτερο» μέσω της διαδικασίας των bids (που παρέχει το eBay). Τα χρόνια της «κρίσης» (από το 2010 και μετά) δεκάδες ελληνικοί δίσκοι βινυλίου (LP και 45άρια) έχουν ‘πιάσει’  υψηλές τιμές, πράγμα που δείχνει πως η αγορά των συλλεκτών, παρ’ όλη τη σχετική καθίζηση, δεν παύει να χώνει χρήμα όταν βρεθεί μπροστά στο… απρόσμενο.
Τα ‘κλεισίματα’ στο eBay, τα οποία συγκεντρώνει και καταγράφει το popsike.com, ενέχουν, βεβαίως, ένα κίνδυνο. Να είναι πλασματικά. Κάποιοι, δύο ‘λαγοί’ φερ’ ειπείν συνεννοημένοι από πριν, μπορεί να ‘σηκώνουν’ ένα δίσκο, προκείμενου να τσιμπήσει ένας αδαής. (Το ίδιο μπορεί να κάνει κι ένας ‘λαγός’ με δύο USER ID). Έτσι, μπορεί ορισμένες φορές οι τιμές να μην ανταποκρίνονται σ’ εκείνο που πραγματικά ‘είναι’, αλλά σε κάτι λιγότερο ή και πολύ λιγότερο. Η λίστα που ακολουθεί αποτελείται από πολύ σπάνιους δίσκους. Αυτό είναι σίγουρο. Το αν πουλήθηκαν, στην πραγματικότητα, τόσο ή λιγότερο δεν μπορεί κανείς να το ξέρει. Λογικά, οι περισσότεροι έφυγαν στις αναγραφόμενες τιμές. Επίσης, κανείς δεν μπορεί να ξέρει πόσο θα πουληθούν, αν επανεμφανιστούν. Το πιο πιθανό είναι να μην ‘πιάσουν’, ποτέ, τις αρχικές τιμές τους. Προσωπικά, δε νομίζω πως υπάρχει κάποιος, σήμερα, που να είναι διατεθειμένος να βγάλει από την τσέπη του 2700 ευρώ, για να αγοράσει μία original καινούρια κόπια του ‘Greece Goes Modern’ του Μίμη Πλέσσα, ούτε να δώσει 780 ευρώ για το 45άρι των Plastic Dolls. Αλλά μπορεί και να υπάρχει… Πάντα θα μπαίνουν νέοι ‘φραγκάτοι’ στο χώρο (και δεν εννοώ Έλληνες αναγκαστικά), που θα παίζουν άνευ αντιπάλου…
Και μία σημαντική διευκρίνιση. Οι ακριβοί δίσκοι συνήθως είναι σπάνιοι. Υπάρχουν όμως χιλιάδες σπάνιοι δίσκοι, που δεν είναι ακριβοί (αφού δεν τους ψάχνει κανείς). Θέλω να πω πως ο κανόνας ‘της προσφοράς και της ζήτησης’ ισχύει και στην περίπτωση της αγοραπωλησίας δίσκων, όσον αφορά στο ύψος της τιμής. Στην Ελλάδα, δυστυχώς, τα πράγματα δεν λειτουργούν πάντα έτσι, αφού οι τιμές, συχνά, δεν διαμορφώνονται από το νόμο ‘της προσφοράς και της ζήτησης’, αλλά μόνον από εκείνον της… προσφοράς (κάποιος πουλάει σε υψηλές τιμές, προσδοκώντας να βρεθεί ‘ο ένας’ που θα αγοράσει). Άρα, αν εξαιρέσεις τους πραγματικά σπάνιους δίσκους που τους ψάχνουν πολλοί και είναι ακριβοί, για τις υψηλές τιμές των υπολοίπων δεν φταίνε αυτοί που τους πουλάνε, αλλά εκείνοι που τους αγοράζουν».

Χθες δημοσιεύτηκε στο ethnos.gr ένα κείμενο υπό τον τίτλο «ΜΑΧΗ ΣΥΛΛΕΚΤΩΝ ΣΤΟ ΜΟΥΣΙΚΟ “ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟ”/ Ράλι τιμών για τα σπάνια ελληνικά βινύλια», το οποίο υπογράφεται από κάποια Αναστασία Κούκα. Δεν θα πω πως η Κούκα πήρε την ιδέα από ’μένα (αυτό είναι το λιγότερο ή το καθόλου), εκείνο που θα πω είναι πως το κείμενό της δεν μπαίνει στην ουσία του θέματος, μένοντας εντελώς στον αφρό.
Διαβάζουμε λοιπόν για τους «φανατικούς λάτρεις του βινυλίου», για τα «10 αυθεντικά αντίτυπα» του “Greece Goes Modern” που κυκλοφορούν «σε όλο τον κόσμο», για Τα 4 Επίπεδα της Ύπαρξης… «τα οποία σήμερα ψάχνουν απεγνωσμένα πολλοί συλλέκτες σε ολόκληρο τον κόσμο», για τα «Δυο Μικρά Γαλάζια Άλογα» του Ρωμανού η τιμή του οποίου «ανέρχεται σήμερα στα 1.000 περίπου ευρώ» κ.ο.κ., ενώ διαβάζουμε και τον Κώστα Ματσούκα (γνωστός δισκοπώλης του Μοναστηρακίου) να λέει πως… «οι εξαιρετικά υψηλές τιμές του Διαδικτύου δεν υπάρχουν σε μας, εμείς έχουμε μια πτώση της τάξεως του 60% με 70%»!!
Δεν μας τα λέει καλά ο Ματσούκας… Τον βλέπω να πουλάει στο discogs το «Συμπόσιο» του Γιάννη Σπανού 1000 ευρώ, το 45άρι της Μαρίνας «Ένα καλοκαίρι μόνο/ Μην κοιτάς ποτέ χαμηλά» 300 ευρώ, το “Dans Le Grenier” του Ρωμανού 155 ευρώ, το «Εκείνη τη Νύχτα» του Πλέσσα 45 ευρώ (πέρυσι το αγόρασα από κεντρικό δισκάδικο με 15 ευρώ) και μιλάει για πτώσεις της τάξεως του 70%; Δηλαδή χωρίς την… πτώση πόσο θα πουλιόταν το «Συμπόσιο» σήμερα, 3500 ευρώ;
Οι τιμές αυτές είναι εξωπραγματικές και κανένας σώφρων πελάτης δεν πρόκειται ποτέ ν’ αγοράσει τα συγκεκριμένα άλμπουμ και δισκάκια με αυτά τα ποσά. Απορώ, δε, πώς ένας επαγγελματίας μπορεί να προτείνει τόσο ιλιγγιώδεις τιμές τέτοιες εποχές – ένα γεγονός που (για μένα) δείχνει πως δεν ενδιαφέρεται να πουλήσει, σε πρώτη φάση. Αφήνω τη δεύτερη...
Η συντάκτρια του Έθνους, που είναι άσχετη μ’ αυτά τα θέματα καθώς χάφτει ό,τι ακούει, μπάζει στην κουβέντα (ας το πούμε έτσι) και τον Γιάννη Αλεξίου, ο οποίος πλασάρεται ως «ειδικός» επί του βινυλίου τον τελευταίο καιρό. Στην πράξη, όμως, ο τύπος αυτός είναι εντελώς ανούσιος, καθότι μιλάει για «εθιστικό βινύλιο», για «άτομα που ζουν σε 20 τ.μ., γιατί τα υπόλοιπα 60 τ.μ. του σπιτιού τους τα καταλαμβάνουν οι δίσκοι τους» (δεν το καταλαβαίνω αυτό... τους θαυμάζει κάτι τέτοιους ή τους λοιδορεί;), λέγοντας το αμίμητο πως... «όταν έγινε ο μεγάλος σεισμός στην Αθήνα, το 1999, υπήρχαν άτομα που, σύμφωνα με μαρτυρίες, επέμεναν να μπουν μέσα σε μισογκρεμισμένα δισκάδικα για να πάρουν τα βινύλια που είχαν διαλέξει λίγο πριν». Ε ρε τι καθόμαστε κι ακούμε!
Τι θέλει να παραστήσει ο Αλεξίου μ’ αυτά που λέει δεν καταλαβαίνω. Ή μάλλον καταλαβαίνω, αλλά τέλος πάντων…
Πηγή: ethnos.gr
Πάντως η υπόθεση βγάζει (και) γέλιο. Στο κείμενο υπάρχει φωτογραφία του Αλεξίου με λεζάντα… «Ο ‘φανατικός βινυλάς’ Γιάννης Αλεξίου κρατά στα χέρια του το άλμπουμ ‘Τα 4 επίπεδα της ύπαρξης’, του ομώνυμου συγκροτήματος».
Καλά ρε Αλεξίου, τι «φανατικός βινυλάς» είσαι όταν… καταδέχεσαι να φωτογραφηθείς με τις επανεκδόσεις; Δεν βρέθηκε κανένας… σεισμόπληκτος να σου δώσει το original για να ποζάρεις;

34 σχόλια:

  1. Τα "4 Επίπεδα" πάντως στις 18 Μαρτίου του 2016 πουλήθηκε στο discogs 2.000 ευρώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα «Επίπεδα» είναι σπάνια, δεν υπάρχει λόγος. Αν και θα ήθελα να ήξερα αν αυτός που έσκασε το διχίλιαρο ήταν Έλληνας ή ξένος…

      Διαγραφή
  2. Ωχου βε Φώντα, ασχολείσαι με τους φιδέμπορες και τους παράγοντες του τίποτα, όλους αυτούς που δεν έχουν (ούτε είχαν στο καιρό τους) πάρει μυρουδιά.

    Τι θες και ανοίγεις μέτωπα με την αμάθεια. Αφού μπορείς και το πηγαίνεις καλύτερα όταν τους αγνοείς.

    --
    Τρολλερμπούκης ο ΣτΑρχιδιστίζων

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. >>όλους αυτούς που δεν έχουν (ούτε είχαν στο καιρό τους) πάρει μυρουδιά.<<

      Σωστό αυτό και κολλάει σε διάφορους, που το παίζουν σήμερα παράγοντες και ειδήμονες (για τους δίσκους, το ελληνικό ροκ, το ροκ στην Ελλάδα και άλλα διάφορα), ενώ είναι… ναυάγια.

      Διαγραφή
    2. Ο Φώντας δεν ανοίγει (μόνο) πόλεμο με την αμάθεια (ο οποίος φυσικά είναι ανούσιος), αλλα ανοίγει τα μάτια (ή προσπαθεί τουλάχιστον) σε όσους έχουν ακόμα λίγο νιονιό και πάθος για τους δίσκους. Φαντάζομαι εξάλλου ότι και ο ίδιος είναι λάτρης του βινυλίου, εξού και η αγανάκτηση με την κατάσταση των τιμών.

      Όποιος έχει λεφτά και κηνυγάει μόνο πρώτες εκδόσεις, μαγκιά του (ειλικρινά), αλλά για τα παιδιά (ή μη) που δίνουν και αυτό που δεν τους περισσεύει για δίσκους, είναι τόσο άδικο αυτή τη στιγμή, όσο και οι νέοι φόροι που ψηφίζονται κάθε μήνα.

      Έχω ξαναπεί ότι αυτο που μετράει είναι η ΜΟΥΣΙΚΗ και συνιστώ να το πάρουν χαμπάρι όσοι έχουν εθιστεί περισσότερο με το μέσο (βινύλιο) παρά με το σκοπό (τη μουσική). Άλλο να θέλει κανείς την πρώτη έκδοση από μερικά πολυαγαπημένα άλμπουμ (εγώ θα έσκαγα αν δεν έβρισκα το Γαλάζια Άλογα, έστω και με τα κλικ του) και άλλο να ξεφραγκιάζεται κάποιος για (κυριολεκτικά) ό,τι να'ναι αρκεί να είναι "1st ORIGINAL". Και αυτά δεν τα λέει κάποιος "έξυπνος" ρήτορας, αλλά ένας παθών που έβαλε μυαλό (ή έτσι θέλει να πιστεύει).

      Αυτά τα ολίγα...

      Λάμπρος

      Διαγραφή
    3. Σωστες παρατηρησεις!που με βρισκουν συμφωνο καθως στοιχιζομαι και εγω στους παθοντες καταρχην και μετα στους μαθοντες(Φυσικα το παθημα κοστισε στην τσεπη.)Η κατηγοριοποιηση των συλλεκτων είναι απλη(Κατε’εμε).1.Συλλεκτης-ερασιτεχνης,και 2.Συλλεκτης-επαγγελματιας.Ανηκω ξεκαθαρα στη πρωτη κατηγορια για την οποια πιστευω ότι η βαση της είναι μονο η ΜΟΥΣΙΚΗ που γουσταρω και που ειμαι διαθετιμενος(μεχρι ενός οριου-κοινως τι εχει και η τσεπη και τι μπορει) να κανω το κεφι μου.θεωρω χαζομαρα και ματαιοδοξια το ποσταρισμα και το ανεβασμα και το ..δεν ξερω τι άλλο με έναν σπανιο και ακριβο δισκο ανα χειρας με χαμογελο.Ο κάθε συλλεκτης μπορει να καυχιεται για καποιο καλα κομματια που κατεχει(εγω από την ταπεινη μου δισκοθηκη για 5-10 αυθεντικα νοτιοαμερικανικα λατρεμενα ψυχεδελικα),αλλα ότι κανει το κανει για την παρτη του και όχι για να παριστανει το κοκοροπουλο και να κομπαζει στις πιατσες.Απο προσωπικη εμπειρια γνωρισα ανθρωπους που τα εχωναν χονδρα για συλλεκτικα και καυχιονταν αλλα η πορνη η ζωη τα εφερε ετσι που τα ξεφορτωθηκαν κακην κακως.Τουλαχιστον εχω ξεκαθαρισει με τον εαυτον μου ότι αυτό το καστρο θα πεσει τελευταιο σε οποια στραβη και να κατσει.

      Διαγραφή
    4. Έτσι είναι Γιάννη. Ωραίο είναι να έχεις μερικά (ιδιαίτερα αγαπημένα) σπάνια βινύλια, αλλά από ένα σημείο και μετά καταντά κατάχρηση. Σε κάποιο σημείο δε θυμόμουν δίσκους που είχα αγοράσει, ενώ ήταν πολύ σπάνιοι. Εκεί κατάλαβα ότι έπρεπε να "φρενάρω" λίγο και να απολαύσω και τη μουσική.

      Όσον αφορά το ποστάρισμα, είμαι υπέρ, εφόσον πρόκειται για κάτι που δεν έχει "ανέβει" ποτέ (ή δεν υπάρχει τουλάχιστον εκείνη τη χρονική στιγμή), ώστε να μπορέσουν να το απολαύσουν κι άλλοι, νεότεροι ή παλιότεροι. Όταν γίνεται για τα "κλικς", τότε είναι καθαρά ανοησία (1000-2000 στην καλύτερη λαβαίνουν εξάλλου).

      Διαγραφή
  3. Αγαπητέ Φώντα, σύμφωνα με πληροφορίες από Αμερικανούς πρώην συναδέλφους της Universal USA, αρκούν η ομάδα των diggers που χρησιμοποιούν στις ομάδες παραγωγής τους πρωτοκλασσάτοι ράπερς και οι συλλέκτες samples που ψάχνουν τα original ανάμεσα στα παμπολλά samples πολλών hiphop κομματιών (λίστα ολόκληρη στα credits)για να εκτοξευτεί η τιμή παλιών σπάνιων δίσκων αλλά και επανεκδόσεων οποιασδήποτε μορφής, ΚΑΙ cd. Όρα run this town . Για σκέψου πολλούς φραγκάτους completists Rhianna και Jay Z
    Με εκτίμηση ,
    Νίκος Χατζηγιάννης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μιας και το ανέφερες, αγαπητέ αναγνώστη, να πούμε πως για 4 Επίπεδα, Jay-Z και Rihanna είχαμε γράψει πριν χρόνια (10/10/2009) κι εδώ στο δισκορυχείον…

      http://diskoryxeion.blogspot.gr/2009/10/hip.html

      Τώρα, τι να πω; Το αν υπάρχουν άνθρωποι, που μαζεύουν ό,τι σαμπλάρει ο Jay-Z, δίνοντας μάλιστα και δυο χιλιάδες ευρά για ν’ αποκτήσουν μιαν original κόπια του όποιου sample, αυτό με ξεπερνά.

      Έως τώρα είχα την εντύπωση πως για τα original Επίπεδα ενδιαφέρονταν μόνο ορισμένοι φραγκάτοι Έλληνες ή κάποιοι ξένοι, που έχουν φάει την μπαρούφα της «ελληνικής ψυχεδέλειας».

      Διαγραφή
  4. αυτό το χθεσινό αποτέλεσμα του πλέσσα στο cbox είναι νορμάλ; ποιος είναι αυτός ο δίσκος πάλι που κοστίζει τόσο ακριβά; είναι σαν το greece goes modern η μουσική;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι ένας ακόμη πολύ σπάνιος δίσκος του Πλέσσα. Καλός είναι, αλλά δεν φθάνει στην κλάση του “Greece Goes Modern”. Μοιάζει περισσότερο με την “Philicorda”.
      Ακούς εδώ…

      https://www.youtube.com/watch?v=Ps-Q467bXp8

      Διαγραφή
  5. Να αγιάσει το στόμα σου άνθρωπέ μου..
    αν και υποψιάζομαι οτι οι ξένοι αγοραστές έχουν αποσυρθεί και δεν αγοράζουν πλέον ελληνικά,προφανώς γιατί κατάλαβαν τα παπατζιλίκια των ελλήνων
    ..μάλλον έλληνες φραγκάτοι τα χώνουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Φώντα,που να βγάλεις άκρη με όλα αυτά,άβυσσος...Λοιπόν,τώρα που ανεβαίνει πολύ υλικό στο διαδίκτυο,είδα αυτό και έπαθα ζημιά και θέλησα να το μοιραστώ.Larry Graham,αυτός ο funk ογκόλιθος κρατάει το οικοδόμημα και ο Prince βγάζει μια ΤΡΟΜΕΡΗ διασκευή σε αυτό το spiritual.Άπιαστος πραγματικά...Αν προλάβεις και το δεις,θα ήθελα τη γνώμη σου.
    https://www.youtube.com/watch?v=b5aM6b1apQQ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Kαλημερα,και χρονια πολλα(και καλο κουραγιο με το μπλεξιμο Συριζοανελ).Με τον Κωστα τον Μ.(Το χοντρουλη οπως τον λεγαμε χαιδευτικα και οχι υποτιμητικα) θυμαμαι λιγο ποιο παλια(προ 2010,στα "καλα" ακομα χρονια) καναμε παζαρια στο τοτε δισκαδικο που ειχε(νομιζω εχει κλεισει πλεον εδω και καιρο),για ενα 45αρι που με ενδιεφερε και ηταν σπανιο και συγκεκριμενα για το Get away from me τον Adam boys.Zηταγε καπου 350 με 300 euro στην καλυτερη,για δισκακι που ηταν αρκετα ταλαιπωρημενο(αυτο ειναι κατανοητο γιατι τους δισκους καποτε τους ελιωναν στο παιξιμο και στα παρτυ με τα ψιλοαθλια ηλεκτροφωνα της εποχης.).Το βρηκα στο ebay τελικα το 2008(αν θυμαμε καλα) απο ΤΟΥΡΚΟ! πωλητη με 70 euro(oλα τα κοστη μεσα).Αν νομιζει καποιος οτι μπορει να πουλαει τα παντα σε ολους σε καθε πιθανη βολικη για τον ιδιο(και μονο) τιμη ας το πραξει.Για τα 4 επιπεδα θυμαμαι παλι οτι με 25 eurουδακια ειχα κανει τη δουλεια μου με την επανεκδοση του Ικαρου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ενδεικτικά θα αναφέρω μερικές ρεαλιστικές (κατά την άποψή μου) τιμές, μιας και εκτός από σχολιασμό της κατάστασης, καλό είναι να δώσουμε και κάτι "απτό" στους λάτρεις του βινυλίου. Οι τιμές αυτές προκείπτουν από πολύχρονα αποτελέσματα δημοπρασιών και πωλήσεων, από προσωπική εμπειρία και αφορούν την παρούσα στιγμή και καταστάσεις NM (ή πολύ κοντά).

    1) Greece Goes Modern, 1500-1700 (για το εξώφυλλο υπάρχει ανοχή, καθώς πολύ λίγα είναι άψογα, ενώ η εκτίμηση είναι ακόμα αρκετά θεωρητική)
    2) 4 Επίπεδα, 1100-1200 (υπάρχει μεγάλη ζήτηση από εξωτερικό)
    3) Δύο Μικρά Γαλάζια Άλογα, 500-600 (max)
    4) Συμπόσιο, 300-500 (max)
    5) Ολύμπιανς, 300-400 (όχι και 800 ή 1000!)
    6) Πελόμα Μποκιού, 300-500 (εδώ υπάρχει μεγάλη διακύμανση, κυρίως λόγω μη σταθερής ζήτησης, αλλά 1000 ευρώ, ε όχι!).
    7) Tony Pinelli (ομώνυμο), 400-500
    8) Περικλής Χαρβάς - Κάτω Από Τα Παραμύθια, 700-800 (αφήνω ανοιχτό το ενδεχόμενο στο μέλλον να παρουσιαστούν κι άλλες κόπιες, οπότε θα του ρίξει την τιμή)
    9) Blue Birds, 500-700 (και σ'αυτό υπάρχει ανοχή για το εξώφυλλο, ενώ οι τιμές κυμαίνονται αρκετά, ανάλογα με τα ένθετα)
    10) Έρανα, 400-500
    11) Vangelis - Sex Power, 300-400
    12) Mad, 250-300 (από τα λίγα σταθερά σε τιμή άλμπουμ μέσα στο χρόνο).

    Τα παραπάνω πιστεύω "φεύγουν" γρήγορα στις τιμές αυτές, καθώς υπάρχει ζήτηση. Υπάρχουν κι άλλοι ακριβοί δίσκοι, αλλά είπα να το περιορίσω στους πιο γνωστούς/πολυσυζητημένους.

    Λάμπρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πω πω, άσχετο, αλλά το σκότωσα το προκύπτουν παραπάνω!
      Συγχωράτε με ;)

      Διαγραφή
    2. "Γαλάζια άλογα" και Blue Birds πάνε και πιο κάτω πια (έτσι νομίζω).

      Διαγραφή
    3. Οι τιμές αφορούν μόνο NM καταστάσεις Φώντα (σαν καινούρια δηλαδή ή πολύ κοντά). Σε χειρότερη κατάσταση όλα πάνε πιο κάτω, αλλά ειδικά τα συγκεκριμένα που ανέφερες (και πιο πολύ το Blue Birds) είναι ιδιαίτερα δυσεύρετα σε NM.

      Λάμπρος

      Διαγραφή
    4. Γεια σου Λάμπρο

      Αν πάρουμε το grading system του Record Collector οι καταστάσεις είναι ΜΙΝΤ, ΕΧCELLENT, VERY GOOD, GOOD κ.λπ. Δεν υπάρχουν δηλαδή ΝΜ, VG+ και τέτοια…
      ΜΙΝΤ σημαίνει δίσκος άπαιχτος ή παιγμένος 2-3 φορές, αλλά με τι βελόνα; Αν παίχτηκε 2-3 φορές με «πρόκα» του ’70 τότε κλάφτα…
      ΜΙΝΤ για ελληνικούς δίσκους των early seventies είναι κάτι άπιαστο. Θα πρέπει ο δίσκος, εγγυημένα, να έχει βρεθεί κάπου ξεχασμένος και εννοείται να είναι άπαιχτος, με τέλειο εξώφυλλο. Πράγμα, σήμερα, σχεδόν αδύνατον. Εκτός αν κάποιος τον βρήκε «άπαιχτο» στη δεκαετία του ’80, τον άκουσε μια-δυο φορές με σωστή βελόνα και τώρα τον πουλάει. Μόνο έτσι.
      Οπότε πάμε από ΕΧ και κάτω…
      Για μένα οι αυστηρές VG καταστάσεις, σήμερα, είναι μια χαρά. Τέτοιοι είναι εξάλλου και οι περισσότεροι ελληνικοί δίσκοι της εποχής που παίζουν στα παζάρια κ.λπ. Οπότε οι τιμές πρέπει να αφορούν αυτούς τους δίσκους, τους VG.
      Εδώ, ακόμη και G δίσκοι παίζουν κάποιες φορές καλά. Ένα G Socrates δηλαδή δεν είναι για πέταμα. Εννοείται πως το G είναι ακόμη καλύτερο στα 45άρια.
      Υπενθυμίζω, τέλος, πως η αξία του VG είναι η μισή του ΜΙΝΤ και του G το 1/3 του MINT.

      Διαγραφή
    5. Καταρχάς να πω ότι και γω αυτό το σύστημα χρησιμοποιώ, γιατί το θεωρώ πιο σαφές από το Goldmine.

      "ΜΙΝΤ για ελληνικούς δίσκους των early seventies είναι κάτι άπιαστο. Θα πρέπει ο δίσκος, εγγυημένα, να έχει βρεθεί κάπου ξεχασμένος και εννοείται να είναι άπαιχτος, με τέλειο εξώφυλλο. Πράγμα, σήμερα, σχεδόν αδύνατον. Εκτός αν κάποιος τον βρήκε «άπαιχτο» στη δεκαετία του ’80, τον άκουσε μια-δυο φορές με σωστή βελόνα και τώρα τον πουλάει. Μόνο έτσι."

      Σημειώνω το παραπάνω απόσπασμά σου Φώντα, για να πω πως κατά τη γνώμη μου ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ δίσκος των 60s/70s που να μπορεί να χαρακτηριστεί MINT. Η κατάσταση αυτή αρμόζει σε "φρέσκους" δίσκους (σφραγισμένους ή μη) οι οποίοι έχουν αποθηκευτεί σωστά και σίγουρα όχι παλιότεροι των 20-25 χρόνων. Προσωπικά, ακόμα και αν ένας δίσκος από τα 60s να φαίνεται τέλειος, τον βαθμολογώ NM (λόξα ίσως για τους περισσότερους), κι αυτό γιατί όπως σωστά τονίζεις, για πολλούς και διάφορους λόγους κάποια μικρή φθορά θα έχει, ακόμα κι αν δεν έχει όντως παιχτεί (π.χ. "αόρατες" επικαθίσεις, αλλοίωση του ίδιου του μέσου-βινυλίου στο χρόνο).

      Επίσης, θα συμφωνήσω ότι το αυστηρό VG είναι συνήθως επαρκές, ειδικά στην Ελλάδα και γι'αυτό άλλωστε δεν υπάρχουν μεγάλες διαφορές μεταξύ τιμών NM και VG (ίσως κι ο Έλληνας αρκείται πιο εύκολα σε κάτι κατώτερο και λίγο φθηνότερο). Το Γαλάζια Άλογα για παράδειγμα "πιάνει" σταθερά γύρω στα 300 ευρώ σε VG, το Πελόμα Μποκιού με το ζόρι πουλιέται στα 150-200 (σε VG πάντα), ενώ
      Blue Birds πουλιέται επανειλημμένα στα 300-400.

      Πάντως, λέω ξανά ότι οι τιμές που αναφέρω είναι οι κατώτατες (κατά τη γνώμη μου) για άμεση πώληση και όχι τιμές "ραφιού".

      Λάμπρος

      Διαγραφή
  9. Ειχε ο εικονιζομενος κάποτε δισκάδικο?Ποιό?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Απ' ότι διάβασα σε ένα βιβλιαράκι που έχει γράψει ο ίδιος (Βινύλιο τα καλύτερά μας χρόνια) είχε το "Stock House" στη Νέα Σμύρνη στα 90s.

      Διαγραφή
  10. Σε καμιά 10αριά χρόνια οι τιμές των βινυλίων θα έχουν πέσει 50%. Λίγα χρόνια αργότερα δεν θα υπάρχει κανένα ενδιαφέρον για το βινύλιο. Οι πιο νέοι σοβαροί συλλέκτες/βινυλιάκηδες έχουν πατήσει ήδη τα 40. Είναι η τελευταία γενιά που μεγάλωσε αποκλειστικά με βινύλιο. Η νέα γενιά (teenagers και πιο μικρά πιτσιρίκια) δεν ξέρει καν τι είναι CD ή ακόμα και mp3 (όλα τα ακούνε με streaming). Όταν η γενιά αυτή θα πάρει ως εν δυνάμει αγοραστικό κοινό βινυλίων τη θέση των σημερινών βινυλιάκηδων, εκ των οποίων κάποιοι μεγαλύτεροι θα έχουν ήδη αποδημήσει σε άλλες διαστάσεις, το ενδιαφέρον για το βινύλιο θα είναι πλέον μηδαμινό. Μόνο κάποια πανσπάνια δισκάκια από πολύ μεγάλες μπάντες και καλλιτέχνες θα διατηρήσουν κάποιο μέρος της αξίας τους (Beatles, Stones, Elvis κλπ). Μην κοιτάτε τις σαχλαμάρες περί επιστροφής του βινυλίου και άλλες μάρες-κουκουνάρες. Εάν πουλήσει δίσκος βινυλίου το πρώτο έτος κυκλοφορίας του πάνω από 300-500 κομμάτια θεωρείται σήμερα σούπερ επιτυχία.
    Όσον αφορά στις τιμές, πιστεύω πως το ζενίθ ήταν η δεκαετία 2000-2010 που κάποια πράγματα που τα έψαχνε αρκετός κόσμος για δεκαετίες έσκαγαν μύτη στο internet, τη "χρυσή" εποχή του ebay. Μιλάω γενικά και όχι αποκλειστικά για ελληνικά βινύλια και εγχώρια αγορά. Από τότε οι τιμές ήδη έχουν αρχίσει να πέφτουν. Είναι και αυτό ενδεικτικό του μέλλοντος.
    Οπότε μια συμβουλή για όσους έχουν παρκάρει τα βινύλιά τους σε αποθήκες ως "επένδυση" και όχι για να τα ακούσουν ειναι να τα ξεφορτωθούν όσο είναι ακόμα καιρός...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν ξέρω αν θα εξελιχθούν έτσι τα πράγματα, αλλά μ’ αρέσουν αυτά που λες.

      Διαγραφή
    2. Το έχω σκεφτεί και γω αυτό το σενάριο (σε παραλλαγή τουλάχιστον), αλλά πέρα από το γεγονός ότι βλέπω πολλά νέα παιδιά (25-30) να σχολούνται με το βινύλιο (παρότι δε μεγάλωσαν μ'αυτό), δε βλέπω και πολλούς παλιούς (50-60) να εγκαταλείπουν το χόμπι, οπότε γιατί να το παρατήσουν και οι σημερινοί.

      Σκέψεις κι αυτά...

      Διαγραφή
    3. Έτσι πιθανόν να γίνουν τα πράγματα, όπως τα λες beatfreak66. Τα ίδια υποστηρίζω και εγώ τα τελευταία 5 χρόνια, από όταν έχω δει -σε επιταχυνόμενο ρυθμό- μυθικές δισκοθήκες να εκποιούνται σε πολύ μεγάλο βαθμό ή εξ΄ολοκλήρου (χωρίς τις περισσότερες φορές να καταλήγουν σε ebay ή discogs). Τις περισσότερες φορές γιατί οι ιδιοκτήτες μεγάλωσαν ή αντιλαμβάνονται ότι έχουν πλέον όλο και λιγότερο έλεγχο πάνω σε αυτές και προχωρούν σε λειτουργικό downsizing (ή pruning όπως χαϊδευτικά το αποκαλούν). Να αναφέρω μερικά τρανταχτά ονόματα που γνωρίζω άμεσα και των οποίων οι προσωπικές δισκοθήκες πουλήθηκαν ή άδειασαν τα πρόσφατα χρόνια (αν τα googlάρεις θα καταλάβεις): Steve Denski, John Fothergill, Francis Grosse, Archie Patterson, Alan Freeman, Steven Stapleton, Eric Lanzillotta, Christoph Heemann, Vince Neilstein... Και εδώ δεν μιλάμε για παίκτες-επενδυτές, μιλάμε για "παράγοντες" στο χώρο τους με χιλιοακουσμένες δισκοθήκες θρύλους.

      Δες για παράδειγμα τις τιμές στη κλασσική μουσική, των οποίων οι περισσότεροι μεγαλοσυλλέκτες είναι πλέον 70φεύγα. Το 90% του υλικού αγοράζεται maximum 1 ευρώ, αν δεν επιθυμεί κανείς να σπαταλήσει μια 10ετία αναμένοντας δυνητικά να πουλήσει σε κάποιο discogs. Οι μεγάλοι παίκτες στο progressive, το krautrock και τη ψυχεδέλεια -για παράδειγμα- έχουν ανανεωθεί ελάχιστα τα τελευταία χρόνια (ας είναι καλά και οι Ρώσσοι που έσωσαν το παιχνίδι στα 00s).

      Νομίζω και εγώ ότι σε 20 χρόνια, τα πραγματικά συλλεκτικά θα είναι πολύ λίγα. Περισσότερο πολύ μεγάλες μπάντες και καλλιτέχνες (όπως πολύ εύστοχα γράφεις) και ελάχιστα holy grails του underground που έχουν μυθοποιηθεί αποκτώντας κλασσικό status λόγω ενός γενικότερου ρεβιζιονισμού που επικρατεί στους νεότερους κριτικούς/ακροατές (μέσω ενός γενικότερου εκδημοκρατισμού της γνώσης που έφερε η χρήση των νέων τεχνολογιών).

      Αναμένουμε λοιπόν στο ακουστικό μας και βασικά πλέον, αγοράζουμε μόνο ό,τι προεξοφλούμε πως θα ακούμε και ...μεθαύριο.

      ΥΓ. Τώρα, ίσως στο μέλλον (την επόμενη 10ετία) να παίξει και μια συλλεκτικοποίηση του CD, ώστε να επιβιώσουν οι πονηροί φιδέμπορες. Αλλά νομίζω ότι αυτό το φαινόμενο θα είναι βραχύβιο, περιορισμένης κλίμακας (θα συμβεί σε λίγες χώρες πχ. Ιαπωνία, ΗΠΑ, Κορέα) και οι τιμές δεν θα φτάσουν επουδενή τα ύψη του βινυλίου.

      Διαγραφή
    4. Αν μιλάμε δε για "ελληνικά", κοιτάχτε που είναι τα χιλιάρικα. Τι Πλέσσες και Επίπεδα...

      http://tinyurl.com/j4ljj4d

      Διαγραφή
  11. ΒΙΝΥΛΙΟ δια χειρός Γιάννης Αλεξίου...
    Απαντά ο ειδήμων επί θέ(α)ματος.
    Καλή σας απόλαυση!!!
    http://www.avgi.gr/article/10973/7017288/to-binylio-erthe-xana-gia-na-meinei-

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αν εξαιρέσεις κάποιες κοτσάνες που λέει ο Αλεξίου στην αρχή εγώ το μόνο που θέλω να σημειώσω είναι πως το πρώτο παζάρι δίσκων στο Club West έγινε τον Νοέμβριο του ’93.

      Διαγραφή
  12. Δεν σχολιαζω γενικα,παρ οτι "βυθιζομαι" στην αναγνωση,παρ ολα αυτα,το"χωσιμο" υπεροχο.Τουλαχιστον για το δικο μου ιδεατο που ειναι το περιεχομενο του δισκου,καμμια 40αρια τωρα,(κι αν σπρωξει φραγκα,αλλα φευ-σ αυτο εχω καταληξει.Ναι ψευδεπιγραφα,και χρηματιστηριακου περιεχομενου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Θελω να αναφερθω στον Γιαννη Αλεξιου με αφορμη το τελευταιο παζαρι που διοργανωσε στο μουσειο αυτοκινητου με επιτυχια κατα την αποψη μου,αυτα ομως που γραφει μετα ο Αλεξιου σαν ανασκοπηση αδικουν αυτην την προσπαθεια αφου ειναι φαντασιωσεις και ανακριβειες(το λεω οσο πιο κομψα μπορω).Καταρχην λεει ο Αλεξιου οτι η φημη απο το παζαρι του εφθασε μεχρι τις ΗΠΑ (ακουσον ακουσον)και το discogs εστειλε ανθρωπους του για να παρει μερος.
    Φυσικα και υπηρχε παγκος του discogs που εδινε δωρακια,αλλα οι τρεις συμπαθεστατες Αμερικανιδες ηρθαν στην Ελλαδα για ερευνα,γυρνωντας στην Αθηνα σε ολα τα δισκαδικα,μιας που οι Ελληνες ειναι απο τους μεγαλυτερους πωλητες του site,και οχι αποκλειστικα για το παζαρι του Αλεξιου.Επισης ο Αλεξιου περιγραφει ενα περιστατικο με 9χρονους μαθητες (δηλαδη τεταρτη δημοτικου)που πανηγυριζουν οταν ανακαλυπτουν και αγοραζουν το Pornography των Cure η το Phos των Socrates και κατι παρομοια που μονο ο Φωσκωλος θα τα σκεπτοταν

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Πως μπορώ να πάρω ένα φτηνό πικάπ αλλά να είναι σε καλή κατάσταση όμως

    ΑπάντησηΔιαγραφή