NEW ZERO GOD της αγάπης και του θανάτου

Πάνε αρκετά χρόνια από τότε που γράψαμε στο blog για κάποιο δίσκο των New Zero God. Ήταν το 2016, όταν είχαμε πει τα σχετικά για το “Short Tales & Tall Shadows”, ενώ τώρα θα γράψουμε μερικά λόγια για την πιο νέα δισκογραφική δουλειά του γκρουπ, που τιτλοφορείται “of Love and Death” (2025) – βασικά ένα CD ανεξάρτητης παραγωγής.

Κατ’ αρχάς να (ξανα)πούμε πως οι New Zero God είναι το γκρουπ του Μιχάλη Πούγουνα (Mike Pougounas) (από τους Flower of Romance και τους Nexus), που υφίσταται από το 2006 (συμπληρώνουν οσονούπω είκοσι χρόνια ζωής δηλαδή) και πως το “of Love and Death” είναι το πέμπτο ολοκληρωμένο άλμπουμ τους. Σ’ αυτό το CD New Zero God είναι βεβαίως ο Πούγουνας (σε φωνή, πλήκτρα, μπάσο, προγραμματισμό), μα ακόμη και οι Γιάννης Ψιμόπουλος ντραμς, Μιχάλης Σεμερτζόγλου μπάσο, πλήκτρα, κιθάρες και Παναγιώτης Αρσένης κιθάρες.
Ο δίσκος, τα τραγούδια του εννοούμε, περιστρέφονται, από στιχουργικής πλευράς, γύρω απ’ αυτό το πλαίσιο, που ορίζουν η αγάπη και ο θάνατος – και που μπορεί να αφορά κάθε άνθρωπο, που βρίσκεται στο απολύτως οριακό στάδιο της ζωής του. Είναι προφανές, θέλω να πω, πως εδώ ο Πούγουνας, που είναι και ο στιχουργός των New Zero God, έρχεται να περιγράψει πολύ δύσκολες προσωπικές στιγμές του, και αυτό, οπωσδήποτε, καθορίζει το “of Love and Death” απ’ άκρη σ’ άκρη. Από το «μαύρο» εξώφυλλο εννοώ, μέχρι τα λόγια των τραγουδιών, μα ακόμη και τις μουσικές, αν μιλάμε για tracks σαν το “Mr. Crimson Dust”, για παράδειγμα εκεί όπου παρακολουθείς την πορεία μιας ζωής... στην εντατική (από πολύ κοντά, από το κρεβάτι του πόνου, που είναι διασυνδεμένο με τα ιατρικά μηχανήματα).
Οπωσδήποτε το άκουσμα του “of Love and Death” δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο, υπό την έννοια πως μπορεί να... ρίξει τον ακροατή, από τις πρώτες κιόλας στροφές του. Τούτο, όμως, δεν σημαίνει πως αν ασχοληθείς σοβαρά με τον δίσκο, αν τον ακούσεις και τον ξανακούσεις εννοούμε, δεν θα ανακαλύψεις τις αρετές του. Την ατμόσφαιρα και το κλίμα, που κατορθώνει να δημιουργήσει, μέσα από τα λόγια, τις μουσικές και τις ερμηνείες του o Πούγουνας – ένας άνθρωπος, που βρίσκει, εδώ, τη δύναμη, να μιλήσει για την αγάπη και το θάνατο, από θέσεις ισχύος.
Επαφή: https://newzerogod.bandcamp.com/album/of-love-and-death

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ / ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΑΒΕΡΩΦ-ΤΟΣΙΤΣΑΣ: Επιστροφή στις Μυκήνες – μια θεατρική συνεργασία από το 1972

Είναι μια συνεργασία αυτή, μεταξύ του Μάνου Χατζιδάκι (1925-1994) και του πολιτικού, λογοτέχνη, θεατρικού συγγραφέα κ.λπ. Ευάγγελου Αβέρωφ-Τοσίτσα (1910-1990), που δεν είναι ευρέως διαδεδομένη. Οπότε και γι’ αυτό το λόγο, μα και για άλλους, έχει το ενδιαφέρον της.
Δεν είναι γνωστό, τουλάχιστον σ’ εμένα, πότε και υπό ποιες συνθήκες γνωρίστηκαν ο Χατζιδάκις με τον Αβέρωφ. Εννοώ πως δεν γνωρίζω συγκεκριμένες δηλώσεις επί του θέματος του ενός ή του άλλου (πέρα από κάποια περιστατικά που μνημονεύονται στο διαδίκτυο και τα οποία διηγούνται «τρίτοι», σε στυλ προφορικής ιστορίας). Πάντως και οι δύο ανήκαν στον κύκλο του Κωνσταντίνου Καραμανλή (1907-1998), οπότε δεν αποκλείεται καθόλου αυτή η γνωριμία να μας πηγαίνει πολύ πίσω στο χρόνο, στο τέλος της δεκαετίας του ’50 και στην αρχή του ’60, όταν ο Αβέρωφ ήταν υπουργός Εξωτερικών της τότε κυβέρνησης Καραμανλή και ο Μάνος Χατζιδάκις ένας πολύ επιτυχημένος και βραβευμένος (σε Ελλάδα και εξωτερικό) συνθέτης. Σε κάθε περίπτωση το σίγουρο είναι πως στο ξεκίνημα της δεκαετίας του ’70 εκείνη η φιλική σχέση θα γινόταν ορατή και καλλιτεχνικά – και είναι αυτό, που μας ενδιαφέρει τώρα περισσότερο.
Τον Σεπτέμβριο του 1970 ο Μάνος Χατζιδάκις βρισκόταν στη Ρώμη, πολύ πιθανόν για την ολοκλήρωση του σάουντρακ της ταινίας του John Crowther “The Martlet’s Tale”. Εδώ να πω πως όταν ο Χατζιδάκις βρισκόταν στην Αμερική, στο τέλος των 60s και στην αρχή των 70s, ταξίδευε, για δουλειές, πολύ συχνά σε άλλες χώρες (της Ευρώπης κυρίως), φθάνοντας μέχρι και στην Τεχεράνη του Σάχη.
Εκεί, στη Ρώμη, θα τον συναντούσε ο Αλέξης Μινωτής ζητώντας του να γράψει μουσική για ένα θεατρικό του Ευάγγελου Αβέρωφ-Τοσίτσα, που σκόπευε να ανεβάσει ο θίασος που είχαν από κοινού με την Κατίνα Παξινού, για τη σεζόν 1970-71. Το έργο λεγόταν «Επιστροφή στις Μυκήνες» και θα ακολουθούσε τον «Ματωμένο Γάμο» του Federico García Lorca, που θα έκανε πρεμιέρα στο Θέατρο Κατίνας Παξινού (Rex) τον Οκτώβριο του ’70 (με τη γνωστή μουσική και τα τραγούδια των Χατζιδάκι-Γκάτσου). Η μάλλον ανέλπιστη επιτυχία της παράστασης (αν κρίνω από διάφορα γραφόμενα της εποχής), που θα τραβούσε έως και το τέλος Μαρτίου του ’71, θα άλλαζε τα σχέδια των δύο μεγάλων πρωταγωνιστών, του Μινωτή και της Παξινού, οι οποίοι αμέσως μετά θα ανέβαζαν το έργο του Paul Willems «Η Πόλη με τα Πανιά» – με το «Επιστροφή στις Μυκήνες» κάπως να ξεμένει, δίχως τούτο να σημαίνει πως ο Χατζιδάκις δεν είχε ήδη έτοιμη τη μουσική του.

Πότε θα ανέβαινε, τελικά, το θεατρικό; Όταν ο Χατζιδάκις θα είχε επιστρέψει πλέον από την Αμερική, έχοντας έτοιμο και τον «Μεγάλο Ερωτικό» του. Η πρώτη παρουσίαση του έργου «Επιστροφή στις Μυκήνες» συμβαίνει, λοιπόν, στις 17 Νοεμβρίου 1972, στο θέατρο Κάβα, από έναν άλλο θίασο όμως, εκείνον της Τιτίκας Νικηφοράκη – με τη σκηνοθεσία του Γρηγόρη Μασαλά (ή και Μασσαλά), τη σκηνογραφία και τα κοστούμια της Λαλούλας Χρυσικοπούλου, τα κοσμήματα του Ηλία Λαλαούνη και τη μουσική, βεβαίως, του Μάνου Χατζιδάκι. Περί τίνος επρόκειτο;
Στο βιβλίο με το κείμενο, τα μέρη και τους διαλόγους του έργου, που θα κυκλοφορούσε τον Αύγουστο του 1973, από τις εκδόσεις Βιβλιοπωλείο της Εστίας, ο Ευάγγελος Αβέρωφ-Τοσίτσας έγραφε ανάμεσα σε άλλα (σκέψεις, που υπήρχαν και στο θεατρικό πρόγραμμα, με το σχέδιο του Βύρωνα Απτόσογλου μπροστά):
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/theatro/manos-hatzidakis-eyaggelos-aberof-tositsas-epistrofi-stis-mykines

SYLVIE COURVOISIER / MARY HALVORSON σύγχρονη «προχωρημένη» jazz

Το πιο νέο άλμπουμ της Pyroclastic Records –μια εταιρεία που υπάρχει εδώ και μια δεκαετία περίπου και την οποίαν οδηγεί η πιανίστρια Kris Davis– φέρνει ξανά δίπλα-δίπλα δύο πολύ σημαντικές εκπροσώπους της σύγχρονης «προχωρημένης» jazz και του αυτοσχεδιασμού, την σημαντική και με μεγάλη ιστορία ελβετίδα πιανίστρια Sylvie Courvoisier και βεβαίως μια κιθαρίστρια, που μας έχει προσφέρει συναρπαστικά άλμπουμ τα τελευταία χρόνια, την Mary Halvorson. Courvoisier και Halvorson δεν συνεργάζονται σε σχήμα ντούο, για πρώτη φορά, καθώς έχουν προϋπάρξει οι δίσκοι τους “Searching for the Disappeared Hour” [Pyroclastic Records, 2021] και “Crop Circles” [Relative Pitch Records, 2017] (για το πρώτο υπάρχει review στο blog), με τον νεότερο “Bone Bells” [Pyroclastic Records, 2025] να αποσαφηνίζει ακόμη περισσότερο και βεβαίως να βαθαίνει αυτή τη συνεργασία.

Το άλμπουμ αυτό είναι ηχογραφημένο στο γνωστό Oktaven Studio, στο Mount Vernon της Νέας Υόρκης, στις 7 Μαΐου του 2024 και περιλαμβάνει οκτώ tracks, που ανά τέσσερα ανήκουν στις δύο συνθέτριες-αυτοσχεδιάστριες. Πιο συγκεκριμένα, τα 1, 3, 5 και 7 τα υπογράφει  Halvorson, ενώ τα 2, 4, 6 και 8 ανήκουν στην Courvoisier. Χοντρικά, και ακούγοντας το “Bone Bells”, δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσεις ποια tracks είναι τα μεν και ποια είναι τα δε – κάτι, που οπωσδήποτε βοηθάει στο να παρακολουθήσεις απρόσκοπτα την εξέλιξη του άλμπουμ. Τότε μόνο θα αντιληφθείς το δέσιμο που υπάρχει, ανάμεσα στις δύο οργανοπαίκτριες, το επίπεδο επικοινωνίας που έχει κατακτηθεί και βεβαίως το αποτέλεσμα αυτής της επικοινωνίας, που μεταφράζεται σε τούτο το απολαυστικό CD, που βρίθει από στιγμές ποικίλων αποχρώσεων και καταστάσεων, οι οποίες κυμαίνονται από πολύ λυρικές, έως προχωρημένες, και ρηξικέλευθες – χωρίς βεβαίως να αποφεύγονται, ενδιαμέσως, και οι παιγνιώδεις αντιμετωπίσεις. Πολλές φορές, μάλιστα, παρατηρείς στο ίδιο track την Courvoisier να κατακρατεί το πιο αβάντ κομμάτι της σύνθεσης και την Halvorson το λιγότερο εικονοκλαστικό, συνδυάζοντας οι δυο τους, ταυτοχρόνως, συναισθηματισμό και πρωτοποριακό πνεύμα.
Το “Bone Bells” κυλάει μέσα σ’ αυτό το κλίμα, διαθέτοντας φοβερά παιξίματα από τις δύο μουσικούς, όπως συμβαίνει π.χ. με το “Beclouded” (της Halvorson), στο οποίο ακούμε τις δύο συνθέτριες-αυτοσχεδιάστριες να επωμίζονται, συν τω χρόνω, ρόλους rhythm και lead sections.
Επαφή: www.pyroclasticrecords.com

ODDATEEE, CANDYCASH hip hop και electro από τη Γαλλία

ODDATEEE: Rabbit Season [Atypeek Music / KdB Records, 2025]
Ο Oddateee είναι ένας αμερικανός rapper / hip hopper, γεννημένος και μεγαλωμένος στο Bronx. Βγάζει δίσκους από την αρχή των 00s, ενώ την τελευταία δεκαετία τον βρίσκουμε εγκατεστημένο στη Λυών, να συνεργάζεται με τους παραγωγούς Junior Robinson, Mickalo’, Skalla και Dälek. Προϊόν αυτής της συνεργασίας αποτελεί το παρόν “Rabbit Season”, που κυκλοφορεί σε LP και σε digital, περιέχον δώδεκα κομμάτια – κάπως παλιομοδίτικα στο άκουσμα, αφού έχουν ήχο 90s ας πούμε (άρα μπορείς να τα πεις και old-school), αλλά με πολύ γερή πρόσφυση... στο δρόμο.

Το “Rabbit Season” ακούγεται σίγουρα με άνεση –χοντρικά θα το αποκαλούσα «πολύ καλό» σαν άκουσμα– φέρνοντας στη μνήμη μας μια εποχή του hip hop, που στηριζόταν με μέτρο στην τεχνολογία, αφήνοντας στην ανθρώπινη παρουσία πολλές πρωτοβουλίες. Όχι μηχανιστικά tracks εδώ, παραδομένα στις σημερινές γυαλιστερές στούντιο παραγωγές, αλλά ανθρώπινο ραπάρισμα και layers γεμάτα θέρμη, από έναν μουσικό, που την ξέρει τη δουλειά, και που ένα τέταρτο του αιώνα μετά εξακολουθεί να κρατά ψηλά τη σημαία. Φοβερά τα “Never saw his face”, “Give love” και άλλα διάφορα.
Επαφή: www.atypeekmusic.com

CANDYCASH: L’ombre des Fauves [Atypeek Music, 2025]
Οι CandyCash προέρχονται από το Παρίσι, και αποτελούνται από τον James Saucerfull, που συνθέτει και χειρίζεται διάφορα ηλεκτρονικά, και την τραγουδίστρια και μάλλον και στιχουργό Pandra Vox.
Ένα ντούο λοιπόν είναι οι CandyCash, που ομνύουν στην electronica και που μέσω του παρόντος τρίτου άλμπουμ τους, που αποκαλείται “L’ombre des Fauves”, επιχειρούν να καινοτομήσουν. Πώς; Παρουσιάζοντας ένα υβρίδιο, με γαλλικά και αγγλικά λόγια στους στίχους, με πολλές trip-hop αναφορές, συν indie και electro βεβαίως, εμφανίζοντας διάσπαρτα στοιχεία ακόμη και από pop ή και folk / french chanson (στο “Délivrez-nous du vide” για παράδειγμα), έχοντας πάντα τον τρόπο να εκπλήσσει με την αμεσότητα και τη φρεσκάδα του. Το λέμε, γιατί τα κομμάτια των CandyCash, χωρίς να είναι εύκολα στο αυτί –απεναντίας, εμφανίζουν μια συνθετότητα στην ανάπτυξή τους– έχουν τον τρόπο να σε ελκύουν.
Ιδιάζουσα pop λοιπόν, από ένα σχήμα βασικά ακατάτακτο.
Επαφή: www.atypeekmusic.com

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 630

6//3/2025
H "Μαύρη Αφροδίτη" (1977) του Παύλου Φιλίππου στις "Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου" [LiFO Books, 2024]

4//3/2025
Ο άρχοντας του βάλτου ήταν επιπλέον και παλιάτσος και ληστής...
https://www.youtube.com/watch?v=myLTgLqFaj8

4//3/2025
Στις πωλήσεις 6ΜΗΝΟΥ των κινηματογραφικών βιβλίων, του βιβλιοπωλείου Πολιτεία, οι “Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου» [LiFO Books, 2024] βρίσκονται στη ΔΕΥΤΕΡΗ θέση (πίσω από το βιβλίο του David Lynch «Κυνηγώντας το Μεγάλο Ψάρι»), ενώ το «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024] στις πωλήσεις 12ΜΗΝΟΥ των μουσικών βιβλίων είναι στην ΤΕΤΑΡΤΗ θέση (πίσω από την αυτοβιογραφία του Διονύση Σαββόπουλου, τη νέα έκδοση «Σχόλια του Τρίτου» του Μάνου Χατζιδάκι και το βιβλίο του Σαρρή, για τα Διάφανα Κρίνα).
Περαιτέρω, σε όλα τα βιβλία Τέχνης οι «Cult Όψεις...» είναι στη θέση ΔΕΚΑ, στις πωλήσεις 6ΜΗΝΟΥ και το «Ραντεβού...» στη θέση ΟΚΤΩ στις πωλήσεις 12ΜΗΝΟΥ.
Πήγαμε και πάμε καλά και σας ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό.

4//3/2025

Δύο ελληνικά τραγούδια (Två grekiska låtar) - Arbete Och Fritid 1971...
https://www.youtube.com/watch?v=4kLvCXRKV0E

3//3/2025
Ένα από τα πιο ανατριχιαστικά τραγούδια στην ιστορία της ποπ, του ροκ, πείτε το όπως θέλετε. Κάθε εκτέλεση απ' αυτόν τον ανεπανάληπτο χιλμπίλη θα είναι πάντα το κάτι άλλο...
https://www.youtube.com/watch?v=mkY8f8S44AE

3//3/2025
O ΠΘ δεν δείχνει απομονωμένος μόνον εντός, αλλά και εκτός. Σε Μόναχο, Παρίσι και Λονδίνο δεν τον κάλεσαν, παρότι ήταν από τους πρώτους των πρώτων που επέλεξαν τη «σωστή» πλευρά της Ιστορίας. Δεν ξέρω αν η Ιστορία στριφογυρίζει στον... ύπνο της, πριν αποφασίσει από ποια πλευρά θα ξανακοιμηθεί, ξέρω όμως πως τα εσωτερικά προβλήματα μιας χώρας σαν την Ελλάδα, ιδίως όταν αφορούν κρίσεις θεσμών, δεν περνούν απαρατήρητα έξω, καθώς συνδυάζονται πάντα με ευάλωτες και απονομιμοποιημένες ηγεσίες. Μένει να πιστοποιηθεί αυτό, και το επόμενο διάστημα, ώστε να έχουμε εξελίξεις.

1/3/2025
Καθότι η Ρωσία είναι ανίκητη σε πόλεμο στα εδάφη της από την εποχή του Ναπολέοντα (δεν ξέρω μήπως και πιο πίσω) ο Τραμπ δεν θέλει να διακινδυνεύσει για τις ΗΠΑ ένα νέο Βιετνάμ στην Ουκρανία, αν υποτεθεί πως θα πήγαινε σ’ ένα συμβατικό πόλεμο, με στρατό δικό του και του ΝΑΤΟ στο έδαφος κ.λπ., ούτε βεβαίως να εμπλακεί σ’ έναν πυρηνικό όλεθρο, δίχως αύριο για την ανθρωπότητα. Και τα δύο είναι πολύ λογικά – και απορώ πώς και δεν κατανοούνται από τα διάφορα φιλοπόλεμα γεράκια της Ευρώπης, που περίμεναν πως η Ρωσία θα σήκωνε ψηλά τα χέρια μόνο και μόνο από τις «κυρώσεις».
Δεν πρόκειται για έναν περιφερειακό πόλεμο, με τακτοποιημένα συμφέροντα από τις υπερδυνάμεις, αλλά για κάτι που μπορεί να σπείρει την παγκόσμια καταστροφή.
Έτσι, την καταπάτηση ξένου εδάφους (Ουκρανία) από μια τρίτη χώρα (Ρωσία), που είναι μια καθαρά ιμπεριαλιστική επέμβαση (που κανείς νουνεχής αριστερός δεν μπορεί ψυχρά να υποστηρίξει), αντί να την προλάβουν Αμερικάνοι και Ευρωπαίοι, με ειρηνικά μέσα, είναι εκείνοι που κατά βάση την προκάλεσαν, με αποτέλεσμα τώρα να τρέχουν και να μη φθάνουν.
Ο Τραμπ, που έχει αντιληφθεί προφανώς τις μ@λακίες που έκαναν οι εγκληματικοί neocons (ασυζητητί ξέρει λεπτομέρειες, που δεν τις ξέρει κανένας μας), προσπαθεί να βγάλει την ουρά του απ’ έξω (εντάξει, με άγαρμπο τρόπο), αλλά το ζήτημα είναι, τώρα, πώς θα τελειώσει ένας πόλεμος από τον οποίον κινδυνεύει να γίνει παρανάλωμα ο κόσμος και όχι με ποιον τρόπο θα συνεχιστεί αυτός.
Όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό πρέπει να είναι τέρμα ηλίθιος.

1/3/2025
Η "Αναζήτησις..." (1972) του Ερρίκου Ανδρέου στις "Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου" [LiFO Books, 2024]

28/2/2025

Το ελάχιστο που πρέπει να κάνει ο ΠΘ, μετά από τα πρωτόγνωρα συλλαλητήρια, για να δείξει ότι αντιλαμβάνεται έστω κάτι, ένα λίγο, από τη διάθεση του κόσμου, είναι να διώξει με τις κλωτσιές αυτό τον άχρηστο τον ΠροΠο, που για ακόμη μία φορά άφησε απροστάτευτο τον κόσμο, παραδίδοντάς τον στις ορέξεις των «γνωστών-αγνώστων».

SOUNDS OF NEW SOMA, THE ORPHANED BEE space-progressive από την Γερμανία και την Αυστραλία

SOUNDS OF NEW SOMA: The Story of Sam Buckett [Tonzonen Records, 2025]
Με πάνω από δέκα άλμπουμ την τελευταία δεκαετία (από το 2014 και μετά), οι Γερμανοί Sounds of New Soma, δηλαδή ο Alexander Djelassi και ο Dirk Raupach, έρχονται, με το νέο LP τους, για να δηλώσουν και πάλι «παρών» στην πειραματική neo-kraut σκηνή. Και όχι απλώς να πουν «παρών», αλλά και για να δείξουν, με τον πλέον εμφατικό τρόπο, το πόσο μετράνε στη σχετική πιάτσα.

Έτσι λοιπόν, και μετά από τα πολύ καλά “Musique Bizarre” (2022) και “Trip” (2021), για τα οποία υπάρχουν και τα σχετικά reviews στο blog, και δίχως να ξεχνάμε το εξ ίσου πρώτης τάξεως “Fluxus 2071”, από το 2023, οι Γερμανοί, καταφθάνουν, με το νεότερό τους “The Story of Sam Buckett”, προκειμένου να βαθύνουν τη σχέση τους με το... έξω διάστημα.
Το ορχηστρικό, κατά βάση, αυτό άλμπουμ... αφηγείται την ιστορία του Sam Buckett, ενός αμερικανού επιστήμονα που ερευνούσε τη δυνατότητα επανδρωμένων διαστημικών ταξιδιών ήδη από τη δεκαετία του 1920 –εκατό χρόνια πριν–, παρουσιάζοντας τα ευρήματα της έρευνάς του σε υψηλόβαθμα κυβερνητικά στελέχη, πριν εκείνα απορριφθούν ως παράλογα. Αληθινή ή πεποιημένη αυτή η ιστορία... δεν έχει ουδεμία σημασία, για το ύφος της μουσικής που εδώ αναπτύσσεται.
Προς τούτο, λοιπόν, οι Alexander Djelassi και Dirk Raupach, που δέχονται τη βοήθεια και δύο φιλοξενουμένων μουσικών, του ντράμερ Armin Schopper και του σαξοφωνίστα Steffen Gründel, καταφεύγουν σ’ έναν συνδυασμό κλασικού προοδευτικού rock, electronic music και σύγχρονου space rock, ο οποίος (συνδυασμός), με τη βοήθεια και των λίγων spoken words, είναι ικανός να μεταφέρει την ιστορία των Sounds of New Soma στο prog ακροατήριο. Κάτι που συμβαίνει, εν τέλει, με τα δώδεκα μικρής, γενικώς, διάρκειας tracks (κατανεμημένα ανά έξι στις δύο πλευρές του βινυλίου), τα οποία έχουν τον τρόπο να προσφέρουν το σχετικό «χάσιμο».
Ιδίως η δεύτερη πλευρά με τα “Toenivornia”, “Twins suns”, “Himmlischer wanderer” και “Liquide gravitation” είναι απογειωτική.
Επαφή: www.tonzonen.de

THE ORPHANED BEE: Thinking Without Language [Bird’s Robe Records, 2024]
Από την Sunshine Coast της Αυστραλίας μας έρχονται οι The Orphaned Bee, με το “Thinking Without Language” να αποτελεί το ντεμπούτο EP τους. EP; Ναι, γιατί περιέχει μόλις πέντε tracks, έχοντας διάρκεια λίγο πάνω από τα 20 λεπτά. (Το CD τους, πάντως, είναι πολύ περιποιημένο, ως all paper gatefold, περιέχον και 4σέλιδο με στίχους). Τι παίζουν τώρα οι Orphaned Bee... που είναι και το πλέον σημαντικό.
Βασικά είναι κάπως παράξενο να ακούς ένα space-prog σχήμα από την Αυστραλία, όμως με αυτό έχουμε να κάνουμε, εν προκειμένω, και αυτό οφείλουμε να κρίνουμε. Λοιπόν, οι Orphaned Bee είναι πολύ καλοί. Κατά πρώτον είναι φοβερά μπητάτοι κατά τόπους, για το στυλ τους, και επικοί. Το “Water”, ας πούμε, το δεύτερο από τα πέντε κομμάτια τους, ακούγεται εντελώς συναρπαστικό στ’ αυτιά μου, δίχως να παραπέμπει σώνει και καλά σε κάτι από το χθες – δανειζόμενο στοιχεία ακόμη και από τα 80s. Πιο απλωμένο μελωδικά το επόμενο “Sanctuary”, είναι ένα καλό διάλειμμα εκεί στη μέση, πριν από το βαθύ και πλημμυρισμένο στα keyboards “Fire”, και βεβαίως από το έσχατο spacey stoner “Ascendance”, που κλείνει τον δίσκο μ’ έναν σαφή και βεβαίως αποδεκτό (μέσα στο νεότερο prog περιβάλλον) τρόπο.
Επαφή: www.birdsrobe.com

THE STORYVILLE RAGTIMERS jazz της Νέας Ορλεάνης από ένα ελληνικό συγκρότημα

Μετά από το προπέρσινο “Live in Almagesti” (2023), για το οποίο είχαμε γράψει τα σχετικά στο blog, ένα νέο LP ή μάλλον mini-LP των Storyville Ragtimers στρίβει τώρα στο πλατό. Αποκαλείται “High Society” [Private Pressing, 2024] και περιλαμβάνει έξι κομμάτια (όλα είναι διασκευές) παλαιάς jazz, προερχομένης από την πρώτη 30ετία του 20ου αιώνα, όταν η μεγάλη μαύρη μουσική, ανέπτυσσε τη γραμματική και συντακτικό της, εξελισσόμενη σε πλήρη τέχνη – συνθέσεις, με άλλα λόγια, των Porter Steele, Joe “King” Oliver, Lew Pollack-Ray Gilbert, Louis Armstrong και W.C. Handy. Τέσσερα ορχηστρικά λοιπόν (“High society rag”, “Dippermouth blues”, “That’s-a-plenty”, “Potato head blues”) και δύο τραγούδια (“Dr. Jazz”, “Make me a pallet on your floor”), τα οποία αποδίδουν εδώ οι Γιάννης Καραγιαννάκης τρομπέτα, Κωστής Βαζούρας σοπράνο σαξόφωνο, Βασίλης Παναγιωτόπουλος τρομπόνι, Βασίλης Τζαβάρας πιάνο, φωνή, Μελέτης Πόγκας κιθάρα, μπάντζο, Μάνος Λούτας κοντραμπάσο και Theo Christo ντραμς. Αυτά είναι τα βασικά που πρέπει να ειπωθούν για το “High Society”, πριν περάσουμε σε ορισμένα εξ ίσου βασικά ή και βασικότερα ακόμη.

Κατ’ αρχάς ένα ερώτημα, που θα μπορούσε να τεθεί, σε σχέση με την παρούσα κυκλοφορία, θα είχε να κάνει με το... τι σημαίνει το να παίζει, σήμερα, ένα ελληνικό συγκρότημα, μια μουσική εκατό ή και εκατόν είκοσι ετών παλιά. Δεν νομίζω πως είναι δύσκολη η απάντηση. Η jazz, εκτός των άλλων, είναι πια και μια «κλασική μουσική» για τον 20ο αιώνα και ως τέτοια δεν θα παύσει να ερμηνεύεται παντού στον κόσμο, όπως συμβαίνει εξάλλου με τη μεσαιωνική μουσική, το μπαρόκ, την «κλασική» κ.λπ. Αν είναι δυνατόν να σταματήσει να αποδίδονται οι Bach και Beethoven, από έλληνες ή μη μουσικούς, επειδή έχουν περάσει κάτι αιώνες από τότε που ζούσαν και δημιουργούσαν.
Ένα δεύτερο ερώτημα είναι το... κάτω από τι συνθήκες θα μπορούσε να αποδοθεί, σήμερα, η jazz της Νέας Ορλεάνης. Επ’ αυτού υπάρχουν δύο τουλάχιστον απαντήσεις. Άλλοι θα πουν πως μια τέτοια αναδίφηση στο ηχητικό χθες, δεν θα πρέπει να ακυρώνει τις σημερινές τεχνικές ηχογράφησης, τις δυνατότητες που σου δίνει η σύγχρονη τεχνολογία με άλλα λόγια, ώστε να παρουσιάσεις τις μουσικές που αγαπάς με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Τι σημαίνει, όμως, «καλύτερος»;
Και εδώ ερχόμαστε στην δεύτερη απάντηση, που είναι αυτή που πρεσβεύουν οι Storyville Ragtimers. Τη συγκεκριμένη μουσική, λοιπόν, δεν μπορείς να την βγάλεις έξω από τον χώρο και τον χρόνο, που γεννήθηκε, έζησε κι αναπτύχθηκε, και άρα θα πρέπει να μπορείς να αναπαραστήσεις το σκηνικό του Storyville ας πούμε –με κείμενα, με γραφιστικά της εποχής, μα και με «πρωτόγονους» τρόπους εγγραφής– ώστε η μουσική αυτή να «ανασάνει», ξανά, στο περιβάλλον της. Υπάρχει, λοιπόν, και η εν λόγω άποψη, και είναι αυτή που γίνεται, τελικά, πράξη στο “High Society” – και γραφιστικά, και κειμενικά, και τεχνικο-ηχογραφικά. Έτσι, και όπως σημειώνουν και οι ίδιοι οι Storyville Ragtimers... όλα τα κομμάτια ηχογραφήθηκαν ένα-ένα “ζωντανά”, με όλους τους μουσικούς σ’ ένα δωμάτιο, χωρίς ξεχωριστά χωρίσματα, χωρίς προσωπικά μικρόφωνα κι ενισχυτές, παίζοντας ζωντανά, μ’ ένα μόνο μικρόφωνο στη μέση της αίθουσας και αποτυπώνοντας με αυτό τον τρόπο τη μοναδική “ζωντανή” αίσθηση τούτης της παλαιάς jazz.
Και περαιτέρω; Ό,τι γράφτηκε... γράφτηκε, χωρίς μεταγενέστερες στουντιακές διορθώσεις, εφφέ, επιμέλειες και τα λοιπά. Άρα ό,τι ακούμε στο “High Society” είναι εκείνο που παρήχθη σε χρόνο πρώτο, με τους επτά μουσικούς να παίζουν, σαν να είναι σε κάποια κέντρο του... Storyville – εκατό χρόνια πριν. Αυτή την αίσθηση, περιττό να το πω, στην δίνει 100% η εγγραφή.
Κατά τα λοιπά τι να πεις για τους Storyville Ragtimers, μουσικούς «άσσους» στα όργανά τους, με πολλά χιλιόμετρα παιξιμάτων, σε ποικίλες τζαζ διαδρομές, οι οποίοι εδώ δεν κάνουν τίποτ’ άλλο από το να αποτυπώνουν το κέφι τους και την αγάπη τους για την βάση της jazz, τη μουσική της Νέας Ορλεάνης.
Επαφή: https://thestoryvilleragtimers.bandcamp.com/album/high-society

ΜΑΙΡΗ ΔΑΛΑΚΟΥ βυθός

Είχαν πολλά χρόνια να κυκλοφορήσουν, σε φυσική μορφή, καινούρια τραγούδια της Μαίρης Δαλάκου – από την εποχή του άλμπουμ «Κόκκινες Μπογιές» στην Hitch-Hyke, το 2002. Ο «Βυθός» λοιπόν, είναι το τελευταίο «φυσικό» άλμπουμ (CD) της Δαλάκου [Β-otherSide Records, 2025], περιλαμβάνοντας έξι τραγούδια σε στίχους Φώντα Λάδη και τέσσερα ορχηστρικά, ηχογραφημένα άπαντα την διετία 2018-19.

Στα συνθέματα αυτά η Δαλάκου, εκτός από το να τραγουδά, χειρίζεται επίσης πιάνο, μεταλλόφωνο και κρουστά, ενώ δίπλα της στέκονται και οι Κωνσταντίνος Καμπάνης τσέλο, αναλογικά-ψηφιακά σύνθια, Δημήτρης Λέκκας φλάουτο με ράμφος και Βασίλης Σαλτίκης λούπες σαξοφώνου, ney.
Τα τραγούδια (και τα ορχηστρικά) ως συνθέσεις, κατ’ αρχάς, έχουν τα δικά τους προτερήματα. Πρώτα-πρώτα οι μελωδίες, που γράφει η Δαλάκου, έχουν πολύ ενδιαφέρον. Είναι αβίαστες, καθαρές, και συντελούν σχεδόν από μόνες τους στην οικοδόμηση των τραγουδιών. Δεν ξέρω αν έχουν προηγηθεί οι στίχοι του Λάδη, και πάνω σ’ αυτούς έγινε η μελοποίηση, όμως εκείνο που φαίνεται εδώ είναι πως η συνθετική πρόταση της Δαλάκου είναι από μόνη της ολοκληρωμένη – κάτι που, τέλος πάντων, αποδεικνύεται και από τα τέσσερα ορχηστρικά του «Βυθού».
Τα λόγια, οι στίχοι, η ποίηση του Λάδη (το λέτε όπως θέλετε) είναι εγνωσμένου κύρους. Ο Λάδης δεν είναι τυχαίος στιχουργός και η πολυετής πορεία του στα πράγματα (συνοδοιπόρος της Δαλάκου από τα σίξτις ήδη) προεξοφλεί ένα «άλφα» υψηλό επίπεδο (για τον λόγο). Εδώ μάλιστα, ο Λάδης, γίνεται λυρικός, προσωπικός και ερωτικός, δίχως τα λόγια του να χάνουν τις κοινωνικές και γιατί όχι και τις πολιτικές συμπαραδηλώσεις τους.
Η Δαλάκου, ως φωνή τώρα, είναι μια ιδιαίτερη τραγουδίστρια, με πιο βασικό χαρακτηριστικό της, θα έλεγα, την παιδικότητα των ερμηνειών της. Αυτός ο τρόπος κάνει τα τραγούδια της... άχρονα, καθώς μοιάζει να απευθύνονται, εξ ίσου, σε νεότερους και μεγαλύτερης ηλικίας ακροατές.
Δίπλα σε όλα τούτα, τώρα, στέκονται ο ήχος και οι ενορχηστρώσεις. Τα φυσικά όργανα μπορεί να είναι λίγα, μπορεί να κυριαρχούν τα σύνθια και ο προγραμματισμός εδώ, όμως ο «Βυθός» έχει χρώμα. Υπάρχει μια ενιαία αντίληψη για τον ήχο σε όλο τον δίσκο, που, σε συνδυασμό με την μία και μοναδική φωνή που ακούγεται σ’ αυτόν, δημιουργεί μια συνθήκη προσωπικού – την οποία πάντα θα την αναζητάς στα ηχογραφήματα.
Ένας δίσκος που αξίζει, και με το παραπάνω, να υπάρχει ανάμεσά μας είναι ο «Βυθός» της Μαίρης Δαλάκου. Τραγούδια σαν τα «Κάτω από νερά αφρισμένα», «Σ’ ερημοκκλήσια του νερού» και «Τα πόδια χώμα δεν πατάνε» ομορφαίνουν την καθημερινότητά μας.
Επαφή: https://www.b-otherside.gr/, https://marydalakou.bandcamp.com/

ΠΕΤΡΟΣ ΚΛΑΜΠΑΝΗΣ o κοντραμπασίστας της τζαζ με την διεθνή πορεία – oι δίσκοι του έχουν παγκόσμια διανομή, μέσω της ιστορικής γερμανικής εταιρείας Enja

Με υπερ-εικοσαετή διαδρομή στο jazz-circuit, ελληνικό και διεθνές, ο κοντραμπασίστας και συνθέτης Πέτρος Κλαμπάνης (Petros Klampanis) αποτελεί μία μονάδα με ήδη αξιόλογο έργο. Αυτό φανερώνουν οι συναυλίες που δίνει ή έχει δώσει σε Ευρώπη, Αμερική και Ωκεανία, όπως και η δισκογραφία του φυσικά, που περιλαμβάνει έξοχα άλμπουμ τυπωμένα για σημαντικές εταιρείες (Enja / Yellowbird, Inner Circle Music κ.ά.).

Το πιο νέο άλμπουμ του Κλαμπάνη, στο οποίο χειρίζεται επίσης ηλεκτρονικά, ενώ ακούμε και τη φωνή του, αποκαλείται “Latent Info” και είναι συμπαραγωγή της δικής του εταιρείας ΠΚmusic με τη γερμανική Υellowbird / Εnja (AN Music). Το άλμπουμ είναι ηχογραφημένο στην Αθήνα, στα Sierra Studios, στο διάστημα Δεκέμβριος 2022-Δεκέμβριος 2023 και κυκλοφόρησε, επισήμως, πριν από λίγες μέρες, στις 7 Φεβρουαρίου. Απ’ αυτό θα ξεκινήσουμε...
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/petros-klampanis-o-kontrampasistas-tis-tzaz-me-ti-diethni-poreia

GET RID OF ένα αθηναϊκό σκληροπυρηνικό punk γκρουπ

Οι Get Rid of είναι ένα αθηναϊκό σκληροπυρηνικό punk γκρουπ, που σχηματίστηκε το 2021 και το οποίο αποτελούν οι Punkcake κιθάρες, φωνή, Paris κιθάρες, Vad Țepeș μπάσο, φωνή και Alex ντραμς, φωνή. Τον Ιούλιο του ’23 οι Get Rid of κυκλοφόρησαν επτά τραγούδια τους, σε ψηφιακή και σε φυσική μορφή (κασέτα), κάτω από τον γενικό τίτλο “Impulse” [Underground Union Records], και είναι αυτά ακριβώς, που ακούμε τώρα.

Ένα πρώτο που πρέπει να πούμε είναι πως το γκρουπ κινείται στα όρια του hardcore. Παίζει, εννοούμε, πολύ δυνατά και πολύ γρήγορα, με όλα τα κομμάτια να εξαντλούνται στα δύο λεπτά (οι διάρκειες κινούνται από 1:11 έως 2:15). Είναι τραγούδια, με άλλα λόγια, που προκύπτουν και ολοκληρώνονται εν τω γεννάσθαι. Ο χρόνος ζωής τους, δηλαδή, είναι λιγοστός, πράγμα που σημαίνει πως εδώ έχουμε αμεσότητα και ειλικρίνεια, με τις περιγραφόμενες καταστάσεις (μουσικές και στιχουργικές) να αναπτύσσονται με τα απολύτως απαραίτητα, χωρίς πολλές σκέψεις και άστοχες καλλιέπειες.
Τούτο, όμως, δεν σημαίνει πως τα τραγούδια του “Impulse” είναι άτεχνα. Όχι. Είναι σίγουρο πως οι Get Rid of το έχουν μελετήσει το θέμα, έχοντας καταλήξει σ’ ένα ύφος, το οποίο (και) έχουν δουλέψει προς κάθε κατεύθυνση. Η αμεσότητα, θέλω να πω, δεν αρνείται την προσπάθεια μέσα στο χρόνο, η οποία, σαν γκρουπ, θα σε τοποθετήσει σ’ ένα «άλφα» επίπεδο. Και αυτό το επίπεδο υπάρχει στα τραγούδια των Get Rid of, που και από στιχουργικής απόψεως καταπιάνονται με φλέγοντα ζητήματα (τα σύγχρονα αδιέξοδα, ο πλουτισμός, οι σχέσεις των ανθρώπων, ερωτικές ή άλλες, η ανάγκη να είσαι σε εγρήγορση, αντιλαμβανόμενος την κοροϊδία, δηλαδή το «τι παίζει» κ.λπ.). Οι τίτλοι λοιπόν: “Mummy”, “Silly things”, “Parasite”, “Faith”, “Cyber ape”, “No means no” και “Psychic weapon”.
Επαφή: https://getridofband.bandcamp.com/album/impulse

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 629

28/2/2025 

Σαββόπουλος '94 

28/2/2025

Οι επικοινωνιολόγοι τους έχουν πάθει μεγάλη ζημιά. Δεν ξέρουν πώς να διαχειριστούν αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση. Κάτι που ξεπερνά κάθε προηγούμενη λαϊκή δράση επί του πεδίου. Δεν υπάρχει σύγκριση θέλω να πω ούτε με τις συγκεντρώσεις για το δημοψήφισμα του Τσίπρα, το ’15, ούτε με τα μνημόνια το ’12, ούτε καν με την «αλλαγή» το ’81.
Όποιος ήταν σήμερα στην Αθήνα το αντιλήφθηκε αυτό με το που βγήκε από το σπίτι του, βλέποντας τον κόσμο να συρρέει προς το κέντρο κατά κύματα. Να γεμίζουν τα στενά και οι ρούγες από παρέες όλων των ηλικιών. Μνημόσυνο, μα και γιορτή ταυτόχρονα.
Το μόνο που τους μένει, λοιπόν, να κάνουν είναι να θυματοποιήσουν τον εαυτό τους, για το εφφέ. Να γελοιοποιηθούν με το να ζητάνε «συγγνώμες» από δω κι από κει (λες και πατήσανε κανέναν, κατά λάθος, στο λεωφορείο), να διαδηλώνουν κατά των εαυτών τους, να μουτζώνουν τις φωτογραφίες τους και να πληρώνουν για να τους βρίζουνε ολημερίς κι ολονυχτίς, προκειμένου να καλμάρουν την οργή της κοινωνίας, υποσχόμενοι νέες και ταχύτερες... μεταρρυθμίσεις.

Περιττό να το πω πως ο κόσμος σε όλα τούτα έχει ήδη απαντήσει.

27/2/2025
>>Κι από πάνω φέγγουν φώτα, οι χειρούργοι έχουν δουλειά,
σ’ αγαπώ όπως και πρώτα και ορμάω στα σκαλιά
και ορμάω στο μονοπάτι, κουκουρίκου ο πετεινός,
αν στραφώ, να γίνω αλάτι και να μη χαρώ το φως.<<
Το είχε απορρίψει η πρωτοβάθμια επιτροπή λογοκρισίας (θα το επέτρεπε η δευτεροβάθμια, και γι’ αυτό θα το ακούγαμε τελικά στο «Βρώμικο Ψωμί») «λόγω λέξεων και νοημάτων ανοήτων και απαραδέκτων».
Μάλλον το «χειρούργοι» τους είχε κάτσει άσχημα λόγω του «ασθενούς τον οποίον έχομε επί της χειρουργικής κλίνης και τον οποίον εάν ο χειρουργός δεν προσδέσει κατά την διάρκειαν της εγχειρήσεως» και τα λοιπά, και τα λοιπά...

Από τα πιο ροκ κομμάτια του Σαββό αυτό, και από τα πιο αγαπημένα μου, με φοβερό cow-bell από τον Καραμήτρο, και επηρεασμένο μουσικά καταφανώς από το “Whiskey train” των Procol Harum…

27/2/2025
Οι γνωστοί κλακαδόροι παρουσιάζουν τόνους από γραφήματα, πίνακες και αναλύσεις, δίχως να προβαίνουν σε καμία αξιολόγηση, σε καμία περίληψη, δίνοντας στον κόσμο με λίγα και απλά λόγια την εικόνα της κατάστασης. Τα πράγματα είναι σαφή, για μένα, και θα το πω με δυο στιχάκια από τραγούδια, γιατί βαριέμαι τα πολλά-πολλά...
«Όλοι στο χορό» (Χωρίς Περιδέραιο)
«Να φύγει αυτός ο χειμώνας» (Δημήτρης Πουλικάκος)

27/2/2025
"O Φόβος" (1966) του Κώστα Μανουσάκη στις "Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου" [LiFO Books, 2024]

27/2/2025
Ήτο καλλίφωνος. Του πήγαιναν γάντι αυτά τα παλιά αριστουργήματα. Σπονδή, σε όσα λατρέψαμε παιδιά...
https://www.youtube.com/watch?v=swZo2HmPuro

26/2/2025
>>Η Ευρώπη πρέπει να ξυπνήσει από τον διπλωματικό και πολιτικό της λήθαργο.<<
Θέλουν να «ξυπνήσουν» την Ευρώπη, για να πάρουν και την τελευταία δεκάρα από τον κοσμάκη, για να την κάνουν στρατούς, όπλα, αεροπλάνα, ντρονς, πυρηνικά κτλ.
Τόσα χρόνια που τους παρακαλάγανε κάποιοι να τυπώσουν ευρωομόλογα, για να σώσουν το Νότο, σφυρίζανε αδιάφορα.
Αφού οι εταιρείες τους, με τα εδώ τσιράκια τους, λήστεψαν πρώτα ό,τι υπήρχε και δεν υπήρχε, από την εποχή των έργων, της ολυμπιάδας κτλ., και αφού οι τράπεζές τους σώθηκαν, με το να ρίξουν το ΑΕΠ μας σε επίπεδα κανονικού πολέμου, τώρα θέλουν να ξαφρίσουν και ό,τι έχει απομείνει από υγεία, παιδεία, πρόνοια, συντάξεις κτλ. βάζοντάς μας να υπερασπίσουμε τα σύνορα της κάθε Λιθουανίας. Αν είναι δυνατόν!
Πότε θα ανασάνουμε, ρε ξεφτιλισμένοι, εμείς εδώ κάτω, στον πάτο της Ευρώπης;

26/2/2025
Πολύ κρίμα για τον Μανώλη Λιδάκη. Στην αρχή των 90s ήταν στην καλύτερη ερμηνευτικά φάση του, και το «Καράβι Απόψε το Φιλί» (1992) ήταν ο καλύτερος δίσκος του – κι ένας από τους 5-10 καλύτερους «εντεχνολαϊκούς» της δεκαετίας. Βέβαια μας τα είχαν πρήξει τότε με τη «Χαλκίδα», που την άκουγες παντού και συνέχεια, αλλά έτσι συμβαίνει με τις «επιτυχίες».

Ωραία φωνή ο Λιδάκης, γλυκιά και στιβαρή μαζί, αλλά τα περισσότερα από τα «καλύτερά» του ήταν δεύτερες εκτελέσεις. Κάτι έψαχνε να βρει στο «χθες» ο άνθρωπος και διασκεύαζε πότε Περικλή Περάκη, πότε Λευτέρη Ψιλόπουλο κ.ο.κ. Ας είναι αναπαυμένος.

25/2/2025
Τα πιο σοβαρά πράγματα για το ροκ, στην Ελλάδα, τα έχουν γράψει... κνίτες, κουκουέδες, κομμουνιστές τέλος πάντων. Δεν λέω ότι όλοι οι κουκουέδες έχουν γράψει «σωστά» πράγματα για το ροκ (έχουν γράψει και βλακείες), αλλά τα σωστότερα τα έχουν γράψει «κόκκινοι πράκτορες», δεν τα έχουν γράψει ούτε οι Πετρίδηδες, ούτε οι Ζήλοι, ούτε οι Μηλάτοι, ούτε οι Κοντογούρηδες, ούτε κανείς απ’ αυτούς... Δε μιλάω τώρα για Μαστοράκηδες, Τσόγκες και Καρατζαφέρηδες... ασ’ τους εκείνους... 

Ποιος έχει γράψει στην Ελλάδα, ας πούμε, για το φοβερό γαλλικό περιοδικό Actuel, που έβγαινε σε διάφορες περιόδους, στην αρχή σαν αβάντ-τζαζ-φάνζιν και από τον Οκτώβριο του 1970 και έως τον Ιούνιο του ’75 (όταν το ροκ είχε τελειώσει πια, μαζί με την αντικουλτούρα) ως ένα καθαρά προχωρημένο, αλλά λαϊκό έντυπο – με σοβαρή κοινωνική ματιά (δεν λέω κοινωνιολογική, γιατί το Actuel δεν το γράφανε ψυχροί πανεπιστημιακοί, με γλώσσα ξύλινη και ακατάληπτη) σε κάθε χώρο του επιστητού;

Διαβάστε εδώ...
«Το περιοδικό έζησε γύρω στα πέντε χρόνια. Σ’ αυτό το διάστημα δημοσιεύτηκαν στις σελίδες του πολλά ενδιαφέροντα κείμενα, που κριτικάριζαν σκληρά τον γραφειοκρατικό μηχανισμό του κράτους, την αστική ηθική, το σύστημα της δικαιοσύνης, την εκκλησία, την τυφλή υπακοή στο στρατό, τη σχολική και την πανεπιστημιακή καθιερωμένη τάξη πραγμάτων. Τα δημοσιεύματα έθιγαν επίσης το πρόβλημα των ναρκωτικών, τον ελεύθερο έρωτα, τη ζωή στα νεανικά κοινόβια, την οικολογία, τη μουσική ποπ (σ.σ. δηλαδή το ροκ). Οι συγγραφείς τους προσπαθούσαν ν’ αποφύγουν την μονόπλευρη, την προκατειλημμένη αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων και συχνά καταδίκαζαν τους εξτρεμιστές του νεανικού κινήματος. Υπογράμμιζαν τη ζημιά από την κατάχρηση των ναρκωτικών, που τσάκιζαν την υγεία, προειδοποιούσαν τη νεολαία να μην υποκύπτει στο πάθος των ατέλειωτων ταξιδιών, που συχνά δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση απελευθέρωσης από την κοινωνία, κριτικάριζαν τους νέους που προσπαθούσαν να προβάλλουν σαν μοναδική λύση από τα δεινά τη λύση των προβλημάτων της οικολογίας, ή που εξυμνούσαν τη ζωή στα νεανικά κοινόβια, σαν πανάκεια θεραπείας κάθε κακού της ζωής. Αναγνωρίζοντας τη μουσική ποπ (σ.σ. δηλαδή το ροκ) σαν “σοβαρή δύναμη κρούσης” κατά της παραδοσιακής τέχνης, το περιοδικό θεωρούσε ταυτόχρονα πως τα πολυάριθμα και σκόρπια ρεύματα και φόρμες της νέας μουσικής κουλτούρας εμποδίζουν τη συγκρότηση του παγκόσμιου αντι-αστικού μετώπου. Αν και στη σύνταξή του το περιοδικό είχε πρώην γκοσιστές, αριστεριστές του 1968, ωστόσο τα έψελνε και στον ίδιο τον γκοσισμό, τον κατηγορούσε πως δεν είχε κανένα απολύτως θετικό πρόγραμμα, πως ήταν ανίκανος να αγωνιστεί με επιτυχία ενάντια στις “παραδοσιακές δομές”».
[Έντουαρντ Ρόζενταλ: Στους Λαβυρίνθους της Συνείδησης, Σύγχρονη Εποχή, 1982]
Λείπουν τέτοια έντυπα σήμερα, γιατί, βασικά, δεν υπάρχει αντικουλτούρα. Underground ίσως υπάρχει, δεν ξέρω, αλλά αντικουλτούρα δεν υπάρχει. Κι αυτό θα είναι πάντα ένα θέμα...

25/2/2025
The Battered Ornaments - My Love's Gone Far Away (1969)
https://www.youtube.com/watch?v=cYQCLyrSmA8

24/2/2025
Απίστευτη μοντάδικη εκτέλεση ενός τραγουδιού των Coasters από τους εγγλέζους Paramounts (οι... πριν από τους Procol Harum), που, 60 χρόνια μετά, εξακολουθεί να σπαρταράει. Η νεανική μουσική είναι αγέραστη. Όποτε και να την ακούσεις, είναι πάντα νέα. [Tα τραγούδια των Paramounts τα ακούω 40 χρόνια τώρα, από τη συλλογή-έκδοση της Edsel, που τη θεωρώ κορυφαία]
https://www.youtube.com/watch?v=czCqFs0Cs9k

24/2/2025
"Εις Θάνατον" (1967) του Γιάννη Κοκκόλη, με τους Πάνο Κατέρη και Κατερίνα Χέλμη στις "Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου" [LiFO Books, 2024]

22/2/2025

Μεγάλη ανατροπή. Μπαίνει "σφήνα" σε Πούτιν-Τραμπ ο Μητσοτάκης για τις σπάνιες γαίες... (γέλιο)

22/2/2025
Το είχα αγοράσει με το που βγήκε, γιατί το διαφήμιζε και η τηλεόραση. Τους ήξερα ήδη, βέβαια, από το προηγούμενο άλμπουμ τους, αλλά εδώ οι κιθάρες και βασικά ο Δρόλαπας τους έδινε μια άλλη οντότητα. Τους είχα δει και live τότε, αλλά ο δίσκος μου άρεσε περισσότερο. Κλασικό, παλιομοδίτικο ηχητικά, ελληνικό ροκ, που ακουγόταν ψυχωμένο. Και τότε και τώρα... [Αγάπανθος]
https://www.youtube.com/watch?v=IKXje15qTwM

21/2/2025
Και στα ελληνικά με τους Mariners, αλλά εδώ είναι ο μέγας Roberto... [γυρίζανε και στη Βραζιλία ό,τι να 'ναι]
https://www.youtube.com/watch?v=VJloltNF2qs

21/2/2025
"Μπλουζ με Σφιγμένα Δόντια" (1973) του Ροβήρου Μανθούλη στις "Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου"