Τετάρτη 6 Μαΐου 2015

ORSON WELLES 100 ΧΡΟΝΙΑ μια συνέντευξη ζωής από το 1967

Τον Μάρτιο του 1967 ο Orson Welles (6/5/1915-10/10/1985) δίνει μια μεγάλη συνέντευξη στον άγγλο θεατρικό κριτικό και συγγραφέα Kenneth Tynan, για λογαριασμό του περιοδικού Playboy. Η συνέντευξη αυτή, σ’ ένα μεγάλο μέρος της, αναδημοσιεύεται μερικά χρόνια αργότερα στην Ελλάδα, στο περιοδικό ΔΙΑΛΟΓΟΣ, που εξέδιδε η Αμερικανική Πρεσβεία στην Αθήνα (τεύχος 6, Φθινόπωρο 1971). Αν και κάποιες πολιτικής φύσεως ερωτήσεις-απαντήσεις είχαν απαλειφθεί για ευνόητους λόγους –όπως είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω στην πορεία, όταν έπεσε εκείνο το παλιό Playboy στα χέρια μου–, πολλά και σημαντικά βρίσκονταν εκεί, στην ελληνική έκδοση, γραμμένα με φροντίδα.
Διαβάζοντας λοιπόν τη συγκεκριμένη συνέντευξη, ένοιωσα από την πρώτη στιγμή μια ταραχή, σχεδόν ηδονική, να με περιζώνει. Αλλά την ίδια στιγμή και μιαν απέραντη ψυχική ευφορία να με κατακλύζει, που μετατρεπόταν, πάραυτα, σ’ έναν έκδηλο θαυμασμό, γι’ αυτή την αναγεννησιακή καλλιτεχνική μορφή του 20ου αιώνα.
Δεν έχει σημασία αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς σε επιμέρους ζητήματα, εν σχέσει μ’ αυτά που λέει ο Orson Welles στον Kenneth Tynan (γιατί υπάρχουν απαντήσεις, που μπορεί να προκαλέσουν συζητήσεις). Εκείνο που προξενεί εντύπωση (για να μη γράψω «δέος») και υψώνεται πάνω απ’ όλα, καθώς κυλά η συνέντευξη, είναι οι «κόσμοι» που ξανοίγονται μέσα από κάθε απάντηση. Η αυθυπαρξία και η πληρότητά τους. Η τοποθέτηση τού τότε «γουελσικού» σήμερα, όπως και της Ιστορίας, στον άξονα του χρόνου, και περαιτέρω η αφορμή για μια περιπετειώδη ενδοσκόπηση, που διοχετεύεται κατά κύματα στον ενεό και αποσβολωμένο αναγνώστη.

Από την ταινία “James Bond 007 / Casino Royale” (1967) των Ken Hughes, John Huston κ.ά.
Ο Orson Welles ήταν 52 ετών, όταν έδωσε αυτή τη συνέντευξη στο Playboy. Αν είναι, όμως, να τον θαυμάζουμε γι’ αυτό –για όσα λέει, στην αρχή της ηλικιακής ωριμότητάς του– τότε τι πρέπει να κάνουμε αν αναλογιστούμε πως γύρισε τον «Πολίτη Κέιν» όταν ήταν μόλις 25; Αν σκεφτούμε, επίσης, πως ακόμη μικρότερος, στα 22 του, δίνει στο Χάρλεμ μια ιστορική παράσταση του «Μάκβεθ» με μαύρους ηθοποιούς, ιδρύοντας το Mercury Theatre και ανεβάζοντας τον «Ιούλιο Καίσαρα», με τον ρωμαίο αυτοκράτορα να παρουσιάζεται σαν αντίγραφο του Μουσολίνι; Πως κατακτά το ραδιόφωνο την επόμενη χρονιά (1938), με τον… πανεθνικό πανικό που προκάλεσε μέσα από τον «Πόλεμο των Κόσμων» του H. G. Wells… και άλλα, τόσα πολλά, μεγάλα και μεγαλύτερα, που ακολούθησαν το σεισμό του «Κέιν»;

Η συνέχεια εδώ… http://www.lifo.gr/team/u46465/57373

1 σχόλιο:

  1. Εξαιρετική συνέντευξη. Είναι κρίμα που δεν μεταφράστηκε η απάντηση του Γουελς στην ερώτηση του Τάιναν για το μέλλον του θεάτρου ("I believe that the theater, like ballet and grand opera, is already an anachronism... it isn't an institution that belongs to our times, and it cannot expect a long future").

    ΑπάντησηΔιαγραφή