Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2014

Η ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΟΥ ΡΟΚ ΕΝΤ ΡΟΛ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΩΝ 50s

Όταν ένας φίλος με πληροφόρησε, πριν τις διακοπές του Αυγούστου, πως πρόκειται να προβληθεί στην ΝΕΡΙΤ, στη σειρά Τα Στέκια/ Ιστορίες Αγοραίου Πολιτισμού, ένα επεισόδιο για την… εισβολή του rock nroll στην Αθήνα του ’56 και του ’57 (έτσι υπέθεσα ο άμοιρος) είπα κατ’ ευθείαν… ποιος ο λόγος, από τη στιγμή που υπάρχει το ντοκιμαντέρ του Βασίλη Μάρου Η Αθήνα Χορεύει Ροκ Εντ Ρολ γυρισμένο το 1957, την εποχή που έβραζε το πράμα; Εννοώντας πως με βάση την ταινία τού Μάρου θα μπορούσε να ειπωθεί μια σημερινή ιστορία, που να μην ακυρώνει εκείνο που πραγματικά συνέβη και δείχνει το φιλμ του ’57 – να μην ανακατευτεί δηλαδή το rock nroll (στην Ελλάδα) με την νεανική ανυπακοή και κατ’ επέκταση με την παραβατική συμπεριφορά.
Υπάρχουν ορισμένοι, ήδη από την εποχή της ταινίας του Νίκου Νικολαΐδη Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα… (1979), που θέλουν να το παίζουν «βαριά πεπόνια», συνδέοντας το rock nroll στη χώρα μας με την βία και την εγκληματικότητα. Ευτυχώς, όμως, και για καλή μας τύχη, εδώ δεν ήταν ούτε Αμερική, ούτε Βρετανία, με αποτέλεσμα ο ελληνικός τεντυμποϊσμός των late fifties (που δεν είχε ουδεμία σχέση με τον εγγλέζικο ή τον αμερικανικό) να διατηρεί από ελάχιστη έως ανύπαρκτη (και άρα αμελητέα) σχέση με το rock nroll. Και βεβαίως δεν αρκούν τα αρθρίδια των συντηρητικότερων φυλλάδων της εποχής, ούτε φυσικά οι κραυγές της Εκκλησίας για να περιγράψουν την ροκεντρολάδικη επικινδυνότητα, όταν ακόμη και η κεχαριτωμένη Θεία από το Σικάγο (Γεωργία Βασιλειάδου), στην φερώνυμη ταινία του Αλέκου Σακελάριου από το 1957, κερνά ένα… rock nroll τον μέλλοντα γαμπρό τής ανιψιάς της πολιτικό μηχανικό Τάκη Ζέριγκα (ο Θεόδωρος Δημήτριεφ, που αργότερα τραγούδησε στο «Άξιον Εστί» των Θεοδωράκη-Ελύτη). Θέλω να πω –και τούτο φαίνεται ακόμη περισσότερο στην ταινία του Μάρου– πως το rock nroll, όταν εισήλθε στην Ελλάδα, έγινε μέσα σε λίγους μήνες mainstream, περνώντας τόσο στον εμπορικό κινηματογράφο όσο και στο θέατρο («τα φινάλε των επιθεωρήσεων στηρίζονται πάνω σε πόδια που χορεύουν ροκ εντ ρολ» ακούμε να λέει ο αφηγητής Σταύρος Ξενίδης στην ταινία του Μάρου), ενώ το στήριξαν με δηλώσεις τους διάφοροι επιφανείς της εποχής, όπως ο Παύλος Παλαιολόγος, ο Φωκίων Δημητριάδης, μα ακόμη και ο Σπύρος Μελάς (αν και με μια κάπως διφορούμενη δήλωση). Ακόμη και στο εξώφυλλο των συντηρητικών Εικόνων της Ελένης Βλάχου βρήκε χώρο για να τρυπώσει το rock nroll («η αθηναϊκή νεολαία χορεύει τώρα ροκ ν’ ρολλ» διαβάζουμε στο τεύχος 70, της 25/2/1957), για να μην παραλείψουμε και τα πρώτα ελληνικά rock nroll τραγούδια που παρουσίασε το συγκρότημα του Γιώργου Μουζάκη στον Καρυστινό (με τον Γεράσιμο Λαβράνο στο πιάνο), ένα τουλάχιστον εκ των οποίων πέρασε και στην δισκογραφία – και αναφέρομαι στο «Ροκ εν ρολλ» με το Τρίο Μπελ-Κάντο και την ορχήστρα του Γιώργου Μουζάκη στο τεσσαράκι της Columbia με τα στοιχεία SEGG 2531. (Ως γνωστόν το rock nroll είχε να κάνει με το ρεπερτόριο των ορχηστρών και ουχί με των, ανύπαρκτων ακόμη τότε, νεανικών συγκροτημάτων).
Πηγή: Nikolinakos.com 
Έχοντας όλα τούτα κατά νου έπεσα από τα σύννεφα όταν στα πρώτα κιόλας λεπτά της ταινίας του Νίκου Τριανταφυλλίδη Η Εισβολή του Ροκ Εντ Ρολ –προβλήθηκε από την ΝΕΡΙΤ την 7/8/2014, αλλά εγώ την είδα χθες στο δίκτυο–, ακούω τον ιστορικό Κώστα Κατσάπη (Πάντειος) να μιλάει για «ηθικό πανικό» και τον καθηγητή Κοινωνικής Ψυχολογίας Νικόλαο Χρηστάκη (Πανεπιστήμιο Αθηνών) να είναι επί της ουσίας εκτός θέματος μιλώντας μας για το rock nroll στην Αμερική και όχι στην Ελλάδα. (Αναφέρεται σ’ εκείνους που δεν ταυτίζονταν με τα υπάρχοντα μοντέλα επιτυχίας κ.λπ. – «επιτυχία» στην Ελλάδα του ’50, δεν είμαστε καλά…). Οι πανεπιστημιακοί όταν ασχολούνται με το rock είναι γεγονός πως λένε ό,τι τους κατέβει.
Έχοντας λοιπόν μια πρώτη γεύση από το επεισόδιο Η Εισβολή του Ροκ Εντ Ρολ είπα πως θα δω άλλη μια «σούπα» γαρνιρισμένη με τους γνωστούς ελληνικούς μύθους, δίχως να μπορώ να προβλέψω, πάντως, και την πλήρη λοξοδρόμησή της μετά το τριακοστό λεπτό. Κάπως έτσι και τα άσχετα με το θέμα μας περιστατικά, που διηγούνται ο Λουκιανός Κηλαηδόνης και ο μακαρίτης Οδυσσέας Χατζόπουλος, έρχονται απλώς να επιβεβαιώσουν τον κανόνα. Να λέμε ό,τι θέμε και τούτο να το αποκαλούμε rock
Κολλημένος με την Εκκλησία, τους παπάδες (μέχρι κι ένας αρχιμανδρίτης από τα Βίλλια έσκασε μύτη, που δεν μας είπε απολύτως τίποτα!), την μαύρη κριτική στην Αριστερά, τις υποτιθέμενες ακρότητες και παραβατικότητες ο Κατσάπης, και σε πλήρη αντιδιαστολή μ’ εκείνο που συνέβαινε στα κλαμπ και τα μαγαζιά, στο θέατρο και τον κινηματογράφο, παραπλανά κατά βάσιν τους θεατές της εκπομπής εμμένοντας στο ανύπαρκτο μέρος, αγνοώντας συγχρόνως ή υποτιμώντας το όλον. Εμφανίζει δηλαδή το rock nroll σαν να ήταν υπό διωγμό, όταν μέσω αυτού ξεσάλωνε ολόκληρη η Αθήνα! Τούτο, πράγματι, μου κάνει τεράστια εντύπωση και για έναν ακόμη λόγο. Στο βιβλίο του Ήχοι και Απόηχοι/ Κοινωνική Ιστορία του Ροκ Εν Ρολ Φαινομένου στην Ελλάδα 1956-1967 [ΙΑΕΝ/ΙΝΕ, Αθήνα 2007] ο Κατσάπης γράφει πολύ σωστά πως… «δίχως ίχνος υπερβολής, στα τέλη του 1956 το ροκ εν ρολ (σ.σ. στην Αθήνα) είχε μεταβληθεί σε απόλυτη μόδα και βρισκόταν παντού» και λίγο πιο κάτω πως… «σε αυτήν την πρώτη περίοδο, το ροκ εν ρολ στην Ελλάδα υπήρξε περισσότερο μία μόδα, που ακολουθούσε την παράδοση των προηγουμένων μουσικών, οι οποίες κατά καιρούς είχαν κυριαρχήσει στις αθηναϊκές νύχτες, παρά μία μουσική που απευθυνόταν αποκλειστικά στους τηνέιτζερ. Το γεγονός αυτό υπογραμμίζει η παρουσία του σε ένα πλήθος κοσμικών ή εμπορικών εκδηλώσεων…». Τι μεσολάβησε από τότε και δεν λέγεται, σήμερα, η αλήθεια; Μήπως η τρόικα και τα μνημόνια; Δεν κάνω πλάκα. Μήπως μια γλειψιματική ταύτιση με τους σύγχρονους (ευρωπαίους) διαφωτιστές, και τα σαμαροβενιζελικά υποκατάστατά τους, που θέλουν να μας εκσυγχρονίσουν με τη βίτσα βάζοντάς μας στον ίσιο δρόμο, έχοντας ως ένα από τα πιο βασικά μελήματά τους την κατασυκοφάντηση της Αριστεράς; Λέω, μήπως…
Με τα μέλη των Last Drive να λένε ακατανόητα πράγματα (στην κυριολεξία) και με το φιλμικό μέρος να αποτελείται από νεανικές ταινίες των early sixties (Τα Παλιόπαιδα του Νέστορα Μάτσα, Αμαρτωλά Χέρια του Δημήτρη Γαλάτη, Αυτό το Κάτι Άλλο του Γρηγόρη Γρηγορίου κ.λπ.), που δεν είχαν καμμία σχέση με την εισβολή του rock nroll, δεν είναι ν’ απορεί κανείς γιατί απουσιάζει από τα «καρέ» της ταινίας του Τριανταφυλλίδη η Θεία από το Σικάγο – μία πρωτότυπη ελληνική… rock nroll ταινία των fifties την οποίαν απόλαυσε όλος ο κόσμος. Θα χάλαγε η σούπα. Θα αποδεικνυόταν δηλαδή πως το rock nroll στην Αθήνα του ’57 υπήρχε σε πάμπολλα σπίτια στα οποία ζούσαν παιδιά-έφηβοι, και που το χόρευαν (τα παιδιά-έφηβοι) ξετρελαμένα δίχως να οδηγούνται σώνει και καλά σε παραβατικές συμπεριφορές (όπως θα ήθελε ο Κατσάπης, ο Τριανταφυλλίδης και πριν απ’ αυτούς ο αμερικανόπληκτος Νικολαΐδης). Χρειάζεται να επισημάνω το γεγονός ή όχι –ερωτώ– πως ο Κατσάπης στο βιβλίο του γράφει ότι… «η πρώτη κινηματογραφική ταινία στην οποία είναι εμφανής ο απόηχος του ροκ εν ρολ στην Ελλάδα είναι η ταινία Η θεία από το Σικάγο που προβλήθηκε το 1957 (σε σενάριο και σκηνοθεσία του Αλέκου Σακελλάριου, με πρωταγωνιστές τους Ορέστη Μακρή και Γεωργία Βασιλειάδου)»; Και όμως στο ντοκιμαντέρ του Τριανταφυλλίδη δεν υπάρχει ουδεμία αναφορά σ’ αυτήν την ακρογωνιαία για το θέμα μας ταινία, επειδή δεν συνάδει, προφανώς, με την αποφορά και την παραβατικότητα που έχει σφηνωθεί στα κεφάλια ορισμένων. Αυτός ο μύθος του «καταραμένου» είναι η μεγαλύτερη ηλιθιότητα που ακούγεται στην Ελλάδα εν σχέσει με το rock τα τελευταία 40 χρόνια.
Ο Κατσάπης βρίσκει ξανά την ευκαιρία να χύσει κατράμι στην Αριστερά της εποχής, όταν το rock nroll το είχε αποκηρύξει η Αριστερά τόσο στην Μεγάλη Βρετανία (Ewan MacColl), όσο και στην Αμερική (Irwin Silber, Pete Seeger), αφού έπρεπε να ’ρθει ο Bob Dylan βασικά, καμμιά δεκαριά χρόνια αργότερα, για να αποδείξει πως μπορεί να γραφτεί προοδευτικό τραγούδι που να συνοδεύεται από ηλεκτρικές κιθάρες. Κάποιοι, μάλιστα, όπως ο MacColl, ούτε και τότε πείστηκαν. Γενικώς, τόσο στην Αγγλία, όσο κυρίως στην Αμερική εκείνο που ήταν κατά βάθος επικίνδυνο δεν ήταν το rock nroll, αλλά η folk, που εκρατείτο υπό των κομμουνιστών – mine enemy, the folksinger ανέκραζε ο ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής Kenneth B. Keating τον Σεπτέμβριο του ’63 (δες το ξεχωριστό κεφάλαιο στο βιβλίο “The American Folk Scene: Dimensions of the folksong revival” των εκδόσεων Dell από τον Ιούλιο του ’67, ανάμεσα σε άλλα διάφορα). Έτσι, είναι παντελώς ανεδαφικό (εγώ θα πω και ύποπτο, αν δεν είναι ανόητο) όταν η Αριστερά στην Αγγλία και την Αμερική αντιμετώπιζε το rock nroll από θέσεις αρνητικές έως καχύποπτες (και ως προϊόν του αμερικανικού ιμπεριαλισμού αν μιλάμε για την Αγγλία), να κάνει κάποιος κριτική στην ελληνική Αριστερά της εποχής (εν σχέσει με το rock nroll), που μόλις είχε βγει από τις (αμερικανικές) ναπάλμ του Γράμμου. Σε τελευταία ανάλυση τι θέλει να μας πει ο Τριανταφυλλίδης όταν φιλμάρει άρθρο της Αυγής στο οποίο διαβάζουμε για τον… «τεντυμποϋσμό», που «απειλεί την νεολαία μας»; Έπρεπε η Αριστερά να ήταν υπέρ εκείνων που έκλεβαν αυτοκίνητα π.χ.; Δεν είμαστε καλά. Και το λέω τούτο παραβλέποντας το γεγονός πως η σχέση τους με το rock nroll παραμένει για μένα επί της ουσίας ανύπαρκτη. Τούτο το υποστηρίζει κάποια στιγμή στην ταινία της ΝΕΡΙΤ και ο Νίκος Μαστοράκης, πως οι τεντυμπόυδες δηλαδή δεν είχαν ουδεμία σχέση «μ’ εκείνους που πήγαιναν στα κλαμπάκια και χόρευαν ροκ εν ρoλ» – πράγμα που το βρίσκω πολύ σωστό. Το αν ο Πουλικάκος ήταν αστός/ροκεντρολάς, αλλά πέταγε και γιαούρτια (όπως είπε και ο Πολύτιμος στην εκπομπή), αυτή ήταν η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Τούτον εδώ τον ροκεντρολά τον «κόβω» περισσότερο να τρώει μόνος του μια... τσανάκα γιαούρτι, παρά να την πετάει...
Ο ελληνικός τεντυμποϊσμός κατασκευάστηκε και μεγεθύνθηκε από τον Τύπο (το λέει και ο Κατσάπης στο βιβλίο του αυτό και μπράβο του δηλαδή) για ευνόητους λόγους θα πω εγώ. Για να προκαλέσει βασικά μία νομοθετική ρύθμιση (Νόμος 4000), η οποία θα μπορούσε να εφαρμοστεί σε μια ποικιλία παραβατικών συμπεριφορών, που θα στόχευαν βασικά όχι στο κυνήγι των... ροκεντρολάδων (θα έκανε ποτέ ο Καραμανλής τέτοιο χουνέρι στους Αμερικάνους; – έλα Παναγία μου!), αλλά στο αγωνιστικό φρόνημα της Νεολαίας της ΕΔΑ (η οποία ήταν ήδη από το 1958 αξιωματική αντιπολίτευση). Η ΕΔΑ μπορεί να ψήφισε το Νόμο 4000, επειδή πήρε διαβεβαιώσεις πως δεν θα αφορούσε σε πολιτικής φύσεως... παραβατικότητες, αλλά επί της ουσίας έσκαψε το λάκκο της με τα ίδια της τα χέρια, αφού το συγκεκριμένο νομοθέτημα χρησιμοποιήθηκε πολλές φορές εναντίον της στο μέλλον.
Στην Ελλάδα το rock nroll στηρίχθηκε από την αμερικανόδουλη Δεξιά, ως πρόδηλο αμερικανικό προϊόν (με ποιανού άδεια… κατασκήνωσαν οι ναύτες του Έκτου Στόλου στο Ζάππειον τον Οκτώβριο του ’56;), ενώ του δόθηκαν άπασες οι δυνατότητες ώστε να αναπτυχθεί μέσα από τον κινηματογράφο, το θέατρο, τα κλαμπ, και τα έντυπα της εποχής. Έτσι, εκείνο που ακούγεται στην εκπομπή του Τριανταφυλλίδη (πάλι από τον Κατσάπη) πως η Δεξιά κυνήγησε το rock nroll είναι εντελώς εκτός τόπου και χρόνου. Το τι προέβαλλε η Εκκλησία και το τι έγραφαν οι φασιστοφυλλάδες δεν είχε καμμία αξία – για να μην πω πως με την αρνητική «κριτική» τους βοηθούσαν, απλώς, στην εδραίωση του φαινομένου. Τούτο αποδεικνύεται εξάλλου και από την ταινία του Μάρου. Ο ευφυής και πρωτοπόρος ντοκιμαντερίστας, το 1957, δεν κωλώνει να εμφανίσει τα κατάπτυστα δημοσιεύματα ως ατού, κατ’ ουσίαν της πάνδημης προβολής του rock nroll, βάζοντας τον Ξενίδη να λέει το σαφές πως… «τα πρακτορεία ειδήσεων όλου του κόσμου τηλεγραφούν τις απίθανες ειδήσεις τους…» («Που αλλού; Εις την Αγγλία/ Διεγερτικά για τα πάρτυ ροκ εντ ρολ», «Ειδικές αίθουσες-κελλιά για τους πιστούς του ‘ροκ’» και άλλα τέτοια). Κι ενώ στην ταινία του Μάρου αυτές οι αηδίες χρησιμοποιούνται «σωστά» ως μέρος της προσπάθειας για να φανεί το περιβάλλον μέσα από το οποίον εδραιώθηκε το rock nroll, στην ταινία του Τριανταφυλλίδη, 57χρόνια μετά, (οι ίδιες αηδίες) επέχουν ρόλο… διαφωτιστικής προπαγάνδας! Το rock nroll ήταν επικίνδυνο, το λέγαν κι οι παπάδες! Πάμε μίλια πίσω, και όχι μπροστά…
Από κείνο το σημείο και μετά (το τριακοστό λεπτό της ταινίας) η μπάλα χάνεται. Για τα υπόλοιπα 19 λεπτά το «θέμα» μεταφέρεται στα μέσα των sixties και από ’κει στον Νίκο Νικολαΐδη με την… Εισβολή του Ροκ Εντ Ρολ στην Ελλάδα των mid-fifties να μένει, απλώς, στα χαρτιά. Ολέθριο αφηγηματικό-σεναριακό λάθος (μάλλον ο Κατσάπης πήρε στον λαιμό του τον Τριανταφυλλίδη, αν κρίνω και από τα χρονικά όρια του βιβλίου του Ήχοι και Απόηχοι) που παραμένει ως τέτοιο (ολέθριο) παρ’ όλη την προσπάθεια να εντοπιστεί κάποια σύνδεση ανάμεσα στις δύο εποχές. Δεν θ’ ασχοληθώ. Τα έχουμε πει εξάλλου – και θα τα ξαναπούμε και στο μέλλον με άλλες πιο σοβαρές αφορμές. Όπως δεν θ’ ασχοληθώ και με τις διάφορες ανακρίβειες (το rock nroll προηγήθηκε του Jazz Club της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης επί της Ηρώδου Αττικού 25, κ. Πολύτιμε, και όχι το αντίθετο) ή τις υπερβολές που ακούστηκαν (μόνον οι Juniors και οι MGC έπαιζαν rock στην Ελλάδα των sixties κατά τον Αλέκο Καρακαντά – αχ κατακαημένε Μάικ Ροζάκη)…
Όταν η βάση είναι σαθρή δεν έχει κανένα νόημα ν’ ασχολείσαι με το εποικοδόμημα.

24 σχόλια:

  1. Εδώ η εκπομπή του Νίκου Τριανταφυλλίδη

    http://webtv.nerit.gr/katigories/politismos/07avg2014-i-isvoli-tou-rok-ent-rol/

    κι εδώ η ταινία του Βασίλη Μάρου

    https://www.youtube.com/watch?v=hxDXZOhjyiM

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Υπάρχει υπερβολή και μπέρδεμα και από τις δυο πλευρές.

    Καταρχήν υπάρχει όντως την εποχή εκείνη το ροκ ως «κοσμικό» και «χορευτικό» φαινόμενο και μόδα, η «Θεία από το Σικάγο», κλπ κλπ.

    Επίσης υπάρχει μια τάση να παρουσιάζεται η Ελλάδα σε ανάγνωση Αμερικής -- λες και περιγράφουν το Μέμφις ή τη Νέα Υόρκη δηλαδή, χωρίς να γνωρίζουν το κλίμα της εποχής εδώ, με την αριστερά, την φτώχεια, το πολιτικό σκηνικό, κλπ κλπ. Ακόμα και την θρησκευτική υστερία του Νότου την μεταφέρουν λες και τη ζούσαμε εδώ.

    Από εκεί και πέρα, υπάρχει και κάποιο δίκιο. Μερίδα της νεολαίας (και των τεντιμπόιδων επίσης) είχαν μια διαφορετική σχέση με τη ροκ, όχι τύπου σίξτις, αλλά ανάλογη των ομολογών τους του '55-'60 στην Αμερική, δηλαδή σε πλαίσιο αλητείας, γκομενιλίκια, καμμιά μικροκλοπή, κλπ.

    Εδώ είχαμε αντίστοιχο φαινόμενο νεανικής «αλητείας» με τους «υπαρξιστές» του Σήμου και δεν θα είχαμε με το ροκ εν ρολ, το οποίο είχε παγκόσμια τέτοια διάσταση;

    Μπορεί αυτοί να ήταν λίγοι, και εξαίρεση, αλλά υπήρχαν. Ο Νικολαϊδης (ο πατέρας), όπως και ο Κηλαιδόνης άλλωστε, δεν περιγράφουν κάποια ονειροφαντασία αλλά τα νιάτα τους. Και ξέρουμε και άλλες τέτοιες φιγούρες εκείνης της εποχής ― όχι μόνο ο «αστός» Πουλικάκος.

    Ούτε είναι σωστό να φανταζόμαστε ότι όλη η νεολαία ήταν αριστερή και άκουγε Θεοδωράκη... Πέρα από τα εκατομμύρια δεξιες οικογενειές, ακόμα και παιδιά αριστερών της προηγούμενης γενιας υπήρχαν που από αντίδραση ή νεανική φάση ήταν απολιτικοί ή φλού αριστεροί.

    Και ασφαλώς και υπήρχε αντίδραση σε αυτά. Στην Ελλάδα του '57 ακόμη και στον απλό χορό της μόδας σε πολλές οικογένειες τύπου «πάτερ φαμίλια», ιδιαίτερα τις πιο λαϊκές. Δηλαδή η «τρελή μόδα του ροκ εν ρολ» κλπ, και η «Θεία απ' το Σικάγο» δεν αφορούσαν όλο τον κόσμο, ούτε ως μόδα. Ήταν εποχές, και τις θυμάται και ο πατέρας μου που είναι 10 χρόνια νεότερος από αυτά, που γύρναγε ο δάσκαλος έξω σαν και αν σε έβλεπε ακόμα και στο σινεμά είχες θέμα την άλλη μέρα. Μου έχει διηγηθεί παλιότερος πως έφαγε αποβολή επειδή είχε πάει και χόρευε «ροκενρολάκια» και τον πέτυχε ο δάσκαλος.

    Τέλος τα επιχειρήματα με τους Αμερικάνους δεν βγάζουν νόημα. Και καλά ότι θα είχε στα όπα όπα η κυβέρνηση τους έλληνες «ροκενρολάδες» επειδή το ροκ εν ρολ είναι Αμερικάνικο. Άλλη η εξωτερική πολιτική της Αμερικής, και άλλο μια συγκεκριμένη (υπο)κουλτούρα ή μουσική μόδα. Στα όπα όπα δεν το είχαν ούτε στην Αγγλία, ούτε στην Γαλλία, ούτε στη Γερμανία, ούτε πουθενά, και ας ήταν όλοι «σύμμαχοι» των ΗΠΑ.

    Δεν μιλάμε ασφαλώς για διωγμό τύπου εξορίας και ασφαλίτικου φακέλου στους ροκενρολάδες ή τη νεανική κουλτούρα (αυτό μόνο θα σε έκανε να παραδεκτείς ότι υπήρχε κάποια αντίσταση;;;!!!), αλλά για την κλασσική αντίδραση, που προέρχεται από την την παράδοση, τον πάτερ φαμίλια, το μπάτσο κλπ.

    Δηλαδή έλεος, επειδή τα ζήσαμε και εμείς αυτά, το '80 ακόμα οι ροκάδες ήταν για πολλούς γονείς «αλήτες», «ναρκομανείς», «μην κάνεις παρέα με αυτούς», «θα σου ρίξουν κάτι στο ποτό σου», κλπ κλπ σε πολλές οικογένειες. Είχαμε ξύλο στα κορίτσια που «παραστράτησαν», «εξακριβώσεις ταυτότητας» και παρενόχληση έως ξύλο από μπάτσους σε άτομα με μακριά μαλιά και σχετικό ντύσιμο, κλπ, και δεν είχανε το '57;

    Α.












    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ έγραψα πως το ροκ εντ ρολ, προωθήθηκε στην Ελλάδα ως αμερικανικό προϊόν, με κάθε επίσημο τρόπο. Το τι έκανε ένας γονιός στην Κρήτη ή στη Μάνη δεν έχει καμμία σημασία. Και οι παπάδες φωνάζανε, και οι εφημερίδες κράζανε, αλλά το ροκ εντ ρολ ήταν παντού (στο σινεμά, στα θέατρα, στα μαγαζιά, στον Τύπο). Ούτε εγώ είπα (ούτε υπονόησα) πως όλη η νεολαία ήταν αριστερή και άκουγε Θεοδωράκη (σε μιαν εποχή μάλιστα όπου ο Θεοδωράκης δεν είχε κυκλοφορήσει ούτε καν τον «Επιτάφιο»). Ελληνικός τεντυμποϊσμός και rock n’ roll είχαν από μικρή (άρα αμελητέα) έως ανύπαρκτη σχέση. Και όσα λέει ο Κηλαηδόνης ή ο Χατζόπουλος (άσε τον Νικολαΐδη) δεν έχουν καμμία σχέση με το rock n’ roll (ξανάκουσέ τα). Παντού το είχαν στα ώπα-ώπα το rock n’ roll στα μέσα του ’50 (και στην Αγγλία και στη Γερμανία και παντού). Οι μόνοι που εξέφραζαν επιφυλάξεις ή ήταν αρνητικοί (και δεν αναφέρομαι στους γονείς και στις Εκκλησίες) ήταν οι Αριστεροί, που το αντιμετώπιζαν ως ιμπεριαλιστικό απολειφάδι. Τι να κάνουμε τώρα; Έπρεπε το rock n’ roll να αποδείξει ότι ήταν κάτι παραπάνω από νεανικό συναίσθημα, για να φανεί πως είχε βάρος σπρώχνοντας την κοινωνία προς προοδευτικότερες κατευθύνσεις. Κάτι που συνέβη δηλαδή μετά τα μέσα των sixties, όταν το rock αποτελούσε σταδιακώς κομμάτι της αντικουλτούρας. Τότε συμπορεύτηκαν μαζί του κι οι Αριστεροί και πήγαμε γι’ άλλα…

      Διαγραφή
  3. Λίγο παρακάτω στο 2:10 υπάρχει μιαν… απάντηση:

    «Δεν είναι και άσχημο. Τι λέτε;».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ''Το τι προέβαλλε η Εκκλησία και το τι έγραφαν οι φασιστοφυλλάδες δεν είχε καμμία αξία – για να μην πω πως με την αρνητική «κριτική» τους βοηθούσαν, απλώς, στην εδραίωση του φαινομένου''

    Εδω παντως Φωντα προσπερνας πολυ γρηγορα την παντοδυναμη θεση -ειδικα εκεινες τις εποχες- της εκκλησιας που ηταν καθετα αντιθετη με το ροκ εν ρολ....

    Ειναι ιδιατερα σοβαρη παραμετρος στην συζητηση για την αποδοχη του ροκ εν ρολ στην ελληνικη κοινωνια η επιρροη της εκκλησιας κυριως στα λαικα στρωματα και στην ελληνικη περιφερεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν την προσπερνώ. Την γνωρίζω και φυσικά αδιαφορώ. Εδώ αδιαφόρησε το ίδιο το κράτος για την Εκκλησία, που έφερε το rock n’ roll στην Ελλάδα και θα πρέπει εγώ να ενδιαφέρομαι για τη στάση της Εκκλησίας (και των παρεκκλησιαστικών οργανώσεων); Για ποιο λόγο; Δηλαδή ποια άλλη θα μπορούσε να ήταν η στάση της Εκκλησίας (και τότε και πάντα); Για μένα είναι μεθοδολογικό λάθος σε μια (επιστημονική, ας την πούμε έτσι) συζήτηση για το rock n’ roll να ανακατεύουμε στη μέση την Εκκλησία. Εδώ δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας για πέντε βασικά πράγματα και θα συνεννοηθούμε με τους παπάδες;

      Διαγραφή
  5. Ναι, αλλά αυτό το λέει ο εκφωνητής ― που γενικά είναι σε κλίμα «αχ, τι τρελή μόδα, αχ τα νιάτα» σε όλη την αφήγηση, σαν κάποιο σημερινό μαγκαζίνο που παρουσιάζει την τελευταία νεανική τρέλα.

    Δεν σημαίνει ότι αυτή είναι και η αντίδραση του γονέα που λέμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Επιτελους βρηκαμε απο που πρεπει να ξεκιναει μια συλλογη με δισκους ελληνικου ροκ… χα, χα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Εντάξει. Το ανέφερα αυτό, επειδή ακουγόταν αμέσως μετά από το σημείο που μας υπέδειξες.

    Ας πούμε λοιπόν πως ο πατέρας θα μπορούσε να ήταν σαν τον Ορέστη Μακρή στη «Θεία Από το Σικάγο». Στην συγκεκριμένη ταινία, όμως, υπάρχει και η μάνα (Ελένη Ζαφειρίου), που βλέπει με κατανόηση τον εκμοντερνισμό των κοριτσιών της, πόσω μάλλον όταν αυτός ο εκμοντερνισμός τα βοηθάει να βάλουν την περιπόθητη «κουλούρα»…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. "Αυτός ο μύθος του «καταραμένου» είναι η μεγαλύτερη ηλιθιότητα που ακούγεται στην Ελλάδα εν σχέσει με το rock τα τελευταία 40 χρόνια."

    Πολύ σωστά, Και δυστυχώς, τον μύθο αυτό εξακολουθούν μέχρι σήμερα να χρησιμοποιούν ως βασικό (αν όχι μοναδικό) αισθητικό κριτήριο τα περισσότερα μέλη της "ελληνικής rock κοινότητας".

    Β.Α.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Πρώτα απ'ολα ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα σας άρθρα.

    Αν δεν σας κάνει κόπο μήπως θα μπορούσατε να μας γράψετε κάποια βιβλία που μπορεί να μας βοηθήσουν να καταλάβουμε λίγο καλύτερα τους τρόπους που το ροκ&ρολ εισέβαλε στην Ελλάδα ή/και στον κόσμο, εκτός ΗΠΑ, γενικότερα;;

    Ευχαριστώ προκαταβολικά,

    Μάκης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μάκη τα βιβλία δεν έχουν ψωμί… είναι για την τιμή των όπλων… Θα μου πεις τώρα… έχει ψωμί το blog; Τέλος πάντων… Εδώ, τουλάχιστον, δεν χρειάζεται να πείσουμε κανέναν για την αναγκαιότητα ή όχι όσων γράφουμε…

      Οι ταινίες, οι αμερικανοί ναύτες και φαντάροι (και οι αεροπόροι), το ραδιόφωνο (Η Φωνή της Αμερικής), η τηλεόραση (όπου υπήρχε), ο Τύπος, οι δίσκοι κ.λπ., ήταν τα μέσα διάδοσης του rock n’ roll σε κάθε χώρα.

      Διαγραφή
  10. On/Off Topic:
    Θα πρότεινα κ.Τρούσα να εμφανίσετε πλαίσιο αναζήτησης (=search) εντός του μπλογκ. Εάν δεν κάνω λάθος είναι εφικτό στο blogspot. Γιατί όχι στο Δισκορυχείον;
    Με αναζήτηση λέξεων θα ήταν προσφορότερη η αναζήτηση σχετικών θεμάτων, πέρα από τα tags. Ευχαριστώ.

    44

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι ήδη φορτωμένο το blog στη δεξιά στήλη, οπότε εγώ λέω να μην το φορτώσουμε κι άλλο. Εξάλλου με τις ετικέτες (τα tags που λέτε κι εσείς) γίνεται δουλειά. Πατώντας τες μεταφέρεσαι σε παρεμφερή θέματα. Και υπάρχει πάντα και το search του Google, μην το ξεχνάμε αυτό. Πατώντας «δισκορυχείον» και δίπλα ό,τι άλλο ψάχνει κανείς π.χ. «ροκ εντ ρολ» (με ελληνικά γράμματα) εμφανίζονται αμέσως οι σχετικές αναρτήσεις…

      Διαγραφή
  11. Tο αν το ροκ&ρολλ ηταν μερος ενός συστηματος που επινοηθηκε για να ελέγξει τους εφηβους ( και το εισοδημα τους φυσικα που για παραδειγμα το 1956 στις ΗΠΑ εφτανε τα 7 δισεκατομυρια δολαρια ) ή αν οι εφηβοι (τινετζερς ) χρησιμοποιησαν τις ευκολιες που τους εδωσε πρωτη φορα το συστημα τη δεκαετια του 50 και το ροκ&ρολλ για να τα γαμησουν όλα στην Αμερικη και στη συνεχεια στον Κοσμο είναι κατι που δεν εχει διευκρινιστεί ΟΥΤΕ από Αμερικανους μελετητες που γεννηθηκαν μεσα στο σκηνικο ΚΑΙ ΚΑΤΕΧΟΥΝ ΠΛΗΡΩΣ ΤΗΝ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ . Και γιατι δεν εχει απαντηθει? ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ πλεον. Η ιστορια θεωρειται ότι εχει γραφτει .

    Μιλας για «μεινστριμ ροκ&ρολλ στην Ελλαδα του 50»
    Το Ροκ&ρολλ στην Αμερικη του 50 υπηρξε «μεινστριμ» ( στις ευπορες περιοχες) γιατι ειχε από πισω του μια ολοκληρη επιχειρηση εφηβικης κουλτουρας για να το υποστηριξει . Χαμπουργκεραδικα για εφηβους, αιθουσες χορου και σχολικα γυμναστηρια για εφηβους , χιλιαδες πικ-απ τρακς και συμβατικα αμαξια για εφηβους, Ντραιβ ιν σινεμαδες για εφηβους, τηλεοπτικες εκπομπες για εφηβους, δισκογραφικες εταιριες για εφηβους, συμβουλευτικες ταινιες « για το πώς ΝΑ ΜΗ παντρευτεις γρηγορα και πώς να συμπεριφερθεις στο πρωτο ραντεβου» για εφηβους, «Σεβι του δε λεβι» ( περιοχες για χαμουρεμα στο αμαξι διπλα στη λιμνη) για εφηβους.
    ΠΟΥ ΤΑ ΕΙΔΕΣ ΟΛΑ ΑΥΤΑ στην Αθηνα του 50?
    Επειδη καποιος εβαλε τη Χελμη και τον Καρα να παριστανουν τους εφηβους που χορευουν ροκ&ρολλ με ναρεισον του Ξενιδη και τους κινηματογραφισε? Ποσο νομιζεις ότι διεφερε η καθημερινοτητα της πλειοψηφιας των εφηβων στην Ελλαδα του 50 από την αντιστοιχη των παιδιων στις εργατικες πολυκατοικιες του Μπρονξ και του Ντιτροιτ που δεν ηταν ομως στην ΕΔΑ, ουτε ποιος είναι ο αμερικανοδουλος Καραμανλης ηξεραν, αλλα ειδαν στο ροκ&ρολλ , εστω και παραβατικα μια μικρη ελπιδα να μη πεθανουν από τα 16 τους σε ανθρακορυχεια.
    Το ροκ&ρολλ είναι εφηβικη υποθεση αρα στην ελληνικη κοινωνια της δεκαετιας του 50 που δεν εδινε δεκαρα για τους εφηβους υπηρξε ΕΞ’ΟΡΙΣΜΟΥ παραβατικο ( και ας χορευαν οι αμερικανοι ναυτες ροκ&ρολλ στο Ζαπειο)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μην ξαναγράφω τα ίδια. Για το πόσο mainstream υπήρξε το rock n’ roll στην Αθήνα του ’56-’57 φαίνεται απ’ αυτά ακριβώς που παραβλέπεις. Τη Θεία από το Σικάγο, τον Ζέριγκα, τον «Καρυστινό», τον Μουζάκη, το Τρίο Μπραζίλ, τις Επιθεωρήσεις, τις Εικόνες, τον Καρρά και τη Χέλμη (αυτή τελικά είναι ε;) που τότε δεν τους ήξερε κανείς και από άλλα πολλά που σε συμφέρει να μην τους δίνεις σημασία, επειδή γουστάρεις να εμφανίσεις κι εσύ τους έλληνες ροκεντρολάδες (και μετέπειτα ροκάδες) ως «εχθρούς» του συστήματος. Το πόσο εχθροί του συστήματος, όμως, υπήρξαν το είδαμε και στην πορεία… Άσε τώρα…

      Διαγραφή
    2. Για πολλοστή φορά θα σου επισημάνω αγαπητέ μου οτι όσο παράλογο θα ήταν να κάνεις ιατρική διάγνωση στο πονεμένο μου γόνατο μη όντας γιατρός, το ίδιο παράλογο είναι να κάνεις κοινωνική ανάλυση (σαν αυτή που επιχειρείς εδώ) μη όντας κοινωνικός επιστήμονας.
      Έχεις τσιμπήσει εκεί πέρα 5-10 ταινίες στις οποίες γίνεται αναφορά στο ροκ εν ρολ (συνήθως με σκοπό τη διακωμώδηση) και δυο-τρία έντυπα που κάνουν το ίδιο και από αυτό συνάγεις οτι το ροκ ελ ρολ ήταν μέινστριμ (δηλαδή άποψη-στάση κυρίαρχη και αποδεκτή από την πλειοψηφία). Το ίδιο έκανες και παλιότερα για να αποδείξεις οτι η ψυχεδελική ροκ ήταν αποδεκτή επι χούντας (χρησιμοποιώντας ταινίες τύπου: η θεία μου η χίπισσα) και πάω στοίχημα οτι το ίδιο θα πεις και για το πανκ του ΄80 (χρησιμοποιώντας ταινίες με τον Ψάλτη -μη σου πω οτι θα βάλεις και την αλήστου μνήμης τσόντα: οι πανκς τα κάνουν όλα).
      Κι έτσι παραβλέπεις το αναμφισβήτητο (επιστημονικά) γεγονός οτι οι εκάστοτε νεανικές κουλτούρες (ναι -μέσα σε αυτές είναι και το ροκ εν ρολ και το ροκ,το πανκ κλπ) υπήρξαν ανέκαθεν αντίθετες με το κατεστημένο (πρόσεξε: όχι απαραίτητα προοδευτικές!), άρα αντιμετωπίστηκαν με εχθρότητα ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΑΚΜΗΣ ΤΟΥΣ και ενσωματώθηκαν ΟΤΑΝ οι θιασώτες τους έγιναν οι ίδιοι κατεστημένο. Αυτό συνέβαινε και συμβαίνει επειδή οι νέοι πρεσβεύουν τις καινούργιες, ρηξικέλευθες, απόψεις και είναι ΣΥΝΗΘΩΣ προοδευτικότεροι των μεγαλυτέρων τους και πάντοτε πιο ακραίοι από αυτούς στον τρόπο έκφρασής τους.
      Στο προκείμενο, και εφόσον κατηγορείς τον αποπάνω σχολιαστή οτι παραβλέπει ταινίες επειδή δεν τον συμφέρει θα σου υπενθυμίσω τη Ζούγκλα του Μαυροπίνακα (εκεί οι νεαροί ροκ εν ρόλερς δεν ήταν και πολύ κατεστημένο), τις εκατοντάδες ταινίες στις οποίες περιγράφονται (εκ των υστέρων) οι διαμάχες των ροκ εν ρόλερς με τους κυριλέ (σκουέαρ) νεαρούς από άτομα που τις έζησαν αυτές τις εποχές (σε αυτή την περίπτωση ποιοι ήταν οι μέινστριμ;), τον Επαναστάτη χωρίς αιτία (αλήθεια -τι άκουγαν οι αληταράδες εκεί μέσα; όπερα;) και βέβαια όλους αυτούς τους πολυκυκλοφορημένους τίτλους εφημερίδων και περιοδικών περί "μάστιγας του ροκ εν ρολ" κλπ.
      Και τα παραβλέπεις με το επιχείρημα οτι αφού το κατεστημένο έβγαζε ταινίες με το ροκ εν ρολ, άρα το ροκ εν ρολ ήταν κομμάτι του κατεστημένου! Αρνούμενος βέβαια να δεις οτι το εμπορικό κατεστημένο προσπαθεί μονίμως να αποκομίσει κέρδος από την εκάστοτε κουλτούρα των νέων χωρίς αυτό να σημαίνει οτι αποδέχεται την συγκεκριμένη κουλτούρα.
      Χοντρά-χοντρά να στο πω, το ότι οι αμερικάνικες εταιρείες διανομής κυκλοφορούσαν το Easy Rider και το Strawberry Statement ή τον Ελαφοκυνηγό δεν σημαίνει οτι το αμερικάνικο κατεστημένο ήταν υπέρ των φιλειρηνιστών χίππιδων, υπέρ των πανεπιστημιακών καταλήψεων και κατά του πολέμου του Βιετνάμ! Προφανές;
      Όσο για την Ελλάδα, καλά θα έκανες να λάμβανες υπόψη σου καμιά μαρτυρία ανθρώπων που έζησαν την κάθε εποχή (ναι -τι να κάνουμε, ο Νικολαϊδης, ο Κηλαηδόνης, ο Πολύτιμος, ο Πουλικάκος και όλοι αυτοί τα έζησαν). Γιατί απορρίπτοντας τις μαρτυρίες από πρώτο χέρι και υιοθετώντας επιλεκτικά απόψεις -απλώς αυθαιρετείς. Αν είχες επαφή με τις κοινωνικές επιστήμες θα το ήξερες.
      Υ.Γ.: Πρώτο και τελευταίο σχόλιο επί του θέματος -αν υπάρχει κάποιο αντικείμενο συζήτησης, το λύνουμε πίνοντας καμιά μπύρα -γέρασα πλέον και με κουράζει το πολύ γράψιμο.

      Διαγραφή
    3. Απορώ αγαπητέ Motorcycle Boy πώς και με εντοπίζεις κάθε φορά που πάω κάτι να γράψω για τα eighties ή τον Νικολαΐδη! Δηλαδή αυτό είναι φοβερό!! Αφού ξέρεις ότι διαφωνούμε –και δεν μπορούμε να βρούμε σημεία επαφής– τι με τριβελίζεις κάθε λίγο και λιγάκι; Άσε να τα πούμε όταν πιούμε αυτή την έρμη την μπύρα (κι εγώ το θέλω) και μην ανοίξουμε τώρα κουβέντα, η οποία δεν θα μας βγάλει και πάλι πουθενά. Δεν θέλω να ξεφύγει το πράγμα Θανάση και μην με κάνεις να γελάω (sorry που το λέω) με τους γιατρούς και τα… πονεμένα γόνατα. (Δεν το λέω για να «τα πάρεις», αλλά πραγματικά μειδίασα).

      Ένα θα σου πω μόνο. Αν αφήναμε τους κοινωνιολόγους και τους διαφόρους πανεπιστημιακούς να μας μιλάνε για το rock n’ roll, θα είχαμε πάει όλοι για ύπνο –όπως φαίνεται και από την ταινία δηλαδή– ενώ θα ξεχνάγαμε κι αυτά τα… λίγα που έχουμε κατορθώσει, τόσα χρόνια, να μάθουμε. Ευτυχώς που σκεφτόμαστε μόνοι μας πέντε προφανή πραγματάκια και δεν έχουμε ανάγκη την «κοινωνική επιστήμη» για να μας τα υποδείξει, με τα… μαθηματάκια Α Δημοτικού. Σκέψου λοιπόν μόνο το απλό. Πως οι περισσότεροι κορυφαίοι γραφιάδες του rock από τον Robin Denselow και τον Peter Guralnick, μέχρι τον Greil Marcus και τον Robert Christgau δεν ήταν κοινωνιολόγοι. Απλοί γραφιάδες ήταν/είναι οι άνθρωποι με πάθος για τη μουσική και με λίγο (ή κάπως περισσότερο) μυαλό για να σκέπτονται, δίχως να φαντασιώνονται.

      Διαγραφή
  12. Καλώς σας βρίσκω.
    Προτείνω θέμα για διδακτορικό : "Το ροκ' ν' ρολλ στην ελλάδα. Μια απ' τις πρώτες μεταπολεμικές προσπάθειες του διαχρονικού ελληνικού φιλοευρωπαϊκού φιλελευθερισμού και εκσυγχρονισμού, να ανατρέψει το αριστεροδεξιό μέτωπο του ελληνορθόδοξου λαϊκισμού."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου Γιώργο. Καλώς ήρθες!

      Πάντως αυτή η ιστορία με τα… ροκ διδακτορικά έχει καταντήσει αηδία, ούτε για την παρισινή κομμούνα δεν έχουν γραφτεί τόσα.
      Ξέρεις τι έχει εκπονηθεί από την Πάντειο και αλλού; Ο ουρανός με τ’ άστρα. Ούτε στο Τσικάγκο και το Νιου Γιορκ τα πανεπιστήμια δεν ασχολούνται τόσο… βαθιά με το rock. Μου φαίνεται πως θα τα μαζέψω καμμιά ώρα όλα αυτά τα κείμενα, που γράφω εδώ πέρα, και θα πάω να τα υποβάλλω, τώρα στα γεράματα, μπας και μου δώσουνε κι εμένα κανα διδακτορικό. Να ’χω κι εγώ κάτι να δείχνω… Γιατί με το δίπλωμα του Μηχανικού δεν με βλέπω να την βγάζω καθαρή…

      Διαγραφή
  13. Καλό αυτό με την κομμούνα..αυτό που με ανησυχεί φώντα είναι ότι ανάθεμα αν οι μισοί που καταπιάνονται με το φαινόμενο του ροκ στην ελλάδα-διδακτορικοί,μουσικόφιλοι,μελετητές της ελληνικής νεολαίας-τρομάρα τους-,ανάθεμα λοιπόν αν γνωρίζουν τί ήταν η Κομμούνα-αυτή η λέξη θέλει κεφαλαίο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Πάντα υπήρχαν, οι συνειδητοποιημένοι σε όλους τους πολιτικούς χώρους και τα κινήματα/ρεύματα, που γνωρίζουν το ΓΙΑΤΙ και το ΤΙ πράττουν και οι υπόλοιποι (οι περισσότεροι) που αναζητούν κάποιο χώρο έκφρασης και ακολουθούν ευκαιριακά (followers τους λένε σήμερα).

    ...η παραβατικότητα είναι δεδομένη όταν τα άτομα βάσει των συνειδητών ή μη επιλογών τους περιθωριοποιούνται και αντιμετωπίζονται σαν απειλή για την κοινωνία.

    ...το ρηξικέλευθο και ριζοσπαστικό δεν εκφράζεται μόνο από τη πολιτική, αλλά και από τη τέχνη. Το τραγούδι διαμαρτυρίας, η φολκ, το ροκ εντ ρολ, εξέφρασαν αυτή τη διάθεση για το νέο και ανατρεπτικό και πολλές φορές όταν οι συνθήκες το επέτρεπαν, υπήρξαν ο καταλύτης για κοινωνικές αλλαγές και ανατροπές σε κατεστημένες αξίες.

    Πως η κάθε χώρα βίωσε αυτές τις καταστάσεις, εξαρτάται από τις ιδιαίτερες συνθήκες και την ωρίμανση της κοινωνίας της. Τη δεκαετία του '50, στη ρημαγμένη Ελλάδα, μετά τον πόλεμο και τον εμφύλιο με την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού και την καταδιωκόμενη Αριστερά, είναι προφανές ότι ο νεολαίος "εισέπραξε" διαφορετικά το ροκ εντ ρολ από τον αντίστοιχο Αμερικανό ή Ευρωπαίο. Η διάθεσή του ήταν περισσότερο να "ξεφύγει" με τη νέα "μόδα" από τα προβλήματά του, παρά να μπει σε μια συγκρουσιακή λογική. Οι αριστεροί από την άλλη, περίμεναν την ανασυγκρότηση των πολιτικών φορέων τους και αναλωνόντουσαν στην ιδεολογική εσωστρέφειά τους.

    Δεν γνωρίζω πόσο νόημα έχει να προσπαθούμε να προσμετρήσουμε και ποσοτικοποιήσουμε τον αντίκτυπο της επίδρασης του ροκ εντ ρολ στην Ελλάδα του '50 και από αυτό να βγάλουμε συμπεράσματα για το ΙΔΙΟ το ροκ εντ ρολ.

    Το σίγουρο είναι ότι το ροκ εντ ρολ του '50 προετοίμασε την έκρηξη της επόμενης δεκαετίας με τις κοσμογονικές αλλαγές. Ακόμη και στην Ελλάδα των ιδιαιτεροτήτων, με τη δικτατορία και την μεταπολίτευση, ο αντίκτυπος υπήρξε επιδραστικός έστω και καθυστερημένα.

    Σίγουρα υπήρξαν άνθρωποι που αντιλήφθηκαν την επαναστατικότητα του ροκ εντ ρολ και το ΝΕΟ που εκπροσωπούσε, αρνούμενοι την πατερναλιστική "προσφορά" των φοιτητο-εργατο μπαμπάδων. Εγώ προσωπικά δίνω μεγάλη βαρύτητα σ' αυτούς που βίωσαν καταστάσεις και γεγονότα, ακόμη και με την μονοδιάστατη και συναισθηματική οπτική τους. Γνωρίζω ότι πολλές φορές λέγονται υπερβολές ή και ανακρίβειες αλλά αυτό δεν πιστεύω ότι ακυρώνει την ουσία της ιστορίας τους. Και η ουσία είναι αυτό που λέμε ελληνικά, attitude. Γιατί τελικά είναι το μόνο που μετράει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή