Τρίτη 6 Μαρτίου 2012

Ίλιον

Ο Γιώργος Νταλάρας αντιπροσωπεύει για ένα τμήμα του κόσμου (μικρό, μεγάλο, ή ακόμη πιο μεγάλο – δεν είμαι σε θέση να το μετρήσω) συστατικό στοιχείο τής κυρίαρχης κατάστασης· εκείνης που μας έφερε εδώ που μας έφερε τα τελευταία 38 χρόνια. Το βίντεο από το Ίλιον μάς θυμίζει κάτι από την πανωλεθρία των πολιτικών στην προηγούμενη παρέλαση (της 28ης Οκτωβρίου). Η ελεύθερη κάθοδος στο πλήθος είναι πλέον πρόβλημα για όλους εκείνους που συναγελάστηκαν με τα υψηλά κλιμάκια, ή άσκησαν τη δική τους εξουσία (ο καθείς από το χώρο του). Η μπάλα φαίνεται πως έχει σαρώσει τους πάντες· όσο κι αν κάτι τέτοιο οφείλει να μας προβληματίζει. Δεν πρέπει να οδηγηθούμε σε καταστάσεις από τις οποίες δεν είμαι σίγουρος ότι θα προκύψει κάτι, που θα πάει τα πράγματα μπροστά. Το χάος δεν μπορεί να είναι η λύση.

Προσωπικώς, είμαι οργισμένος με πολλά (όπως όλοι μας), αλλά, στην ηλικία και στη φάση που είμαι, δεν θα πέταγα ούτε μπαμπάκι προς κάποιον που με έβλαψε (εντός ή εκτός εισαγωγικών). Τούτο, όμως, δε σημαίνει πως μπορώ να κατηγορήσω a priori και ελαφρά τη καρδία όποιον σκέπτεται και δρα διαφορετικά από εμένα. Δεν βιώνουμε όλοι με την ίδιαν ένταση τις συνέπειες της διάλυσης των πάντων. Τι να πεις σε κάποιον που είναι άνεργος 2-3 χρόνια, που μένει στο νοίκι, που δυσκολεύεται να ανταποκριθεί στις ανάγκες των παιδιών του, και που μπορεί να αντιμετωπίζει κι ένα πρόβλημα υγείας; (Ο συνδυασμός, δυστυχώς, δεν προέρχεται από ταινία με τον Ξανθόπουλο και τον Βασιλάκη Καΐλα – είναι υπαρκτός). Λέω, προσωπικώς, πως οφείλουμε να παλέψουμε με έλλογα μέσα (έρχονται κι εκλογές) μπας κι αλλάξει κάτι, πως οφείλουμε να εξαντλήσουμε όσα περιθώρια ψυχραιμίας μάς έχουν απομείνει πριν οδηγηθούμε (δηλαδή μας οδηγήσουν) σε ανεπανόρθωτους ολοκληρωτισμούς. Παρά ταύτα δεν μπορώ να πείσω κανέναν για την αναγκαιότητα της δικής μου άποψης.

Η μεταπολιτευτική εξουσία είναι αλήθεια πως εξέθρεψε χίμαιρες. Κάποιοι ανέβηκαν ψηλά, πολύ ψηλά, με ξένα δεκανίκια. Η εξουσία γιγαντώθηκε, ενώ και πολλοί από τους εξουσιαζόμενους έγλειψαν (κι αυτοί) το… κοκκαλάκι τους γλιστρώντας προς τα πάνω. Χάθηκαν το μέτρο κι η σεμνότητα και αντικαταστάθηκαν από τη θρασύτητα και τον ψευτο-τσαμπουκά της «επιτυχίας». Τώρα που τα παραμύθια τελείωσαν η πτώση θα είναι οδυνηρή. Για όλους. Και για ’κείνους που άσκησαν την εξουσία και που θα τραβήξουν, εν πάση περιπτώσει, για άλλες πολιτείες, και για τους εξουσιαζόμενους (πολλοί εκ των οποίων θα βράσουν στο ζουμί τους). Εξηγήσεις θα επιχειρηθεί (και επιχειρείται) να δοθούν. Φοβάμαι όμως πως καμμία εξήγηση δεν θα είναι αρκετή για να καλμάρει τον εξαπατημένο.

10 σχόλια:

  1. Φων καλα τα λες εσυ αλλα απ'οτι φαινετε μονο βιαιος μπορει να ειναι ο δρομος της ''αλλαγης'' (οποια και αν ειν'αυτη) εκτος αν καποιος προσδοκα να αλλαξει κατι με την ψηφο του....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμε διαφωνώ ιδιαιτέρως. Μπορεί κάλλιστα ο βίαιος δρόμος να διευκολύνει την επιδείνωση καταστάσεων και να οδηγήσει σε καταστροφές και ολοκληρωτισμούς. Μπορεί κάλλιστα επίσης η (διαφορετική) ψήφος (σε μαζικό επίπεδο) να αποτελέσει την απαρχή ευρύτερων θετικών ανακατατάξεων και αλλαγών στην πολιτική και την κοινωνία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. και 'γω θελω να διαφωνησω με τον εαυτο μου φιλε Β.Κ αλλα δυστυχως βλεποντας το συρφετο των αχρηστων (δεξιων/αριστερων/κεντρωων)πολιτικων που απαρτιζουν το πολιτικο μας συστημα βλεπω οτι μονο δια της οχι και τοσο ησυχης οδου μπορουν να αλλαξουν τα ''πραματα'',ειμαι 1000% εναντια οποιασδηποτε μορφης βιας αλλα η ελλειψη λυσης με οδηγει προσ τα 'κει,ευχομαι να διαψευστω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. η βια λειτουργει πολλες φορες προβοκατορικα και δεν αποτελει καμμία λυση.εκλογές παιδιά..με την ψηφο μας μπορουμε να αλλαξουμε πολλά πρ'αγματα..οι φετινές εκλογές ειναι πολύ κρίσιμες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Όχι στη βία, ναι στο γιουχάισμα και στη διαμαρτυρία.

    Αλέξανδρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μεταξύ μας... Αν είναι ΝΔ-ΠαΣοΚ και δεν ξέρω ποιοι άλλοι «πρόθυμοι» να πιάσουν 40% καλύτερα να μη γίνουν εκλογές τον Απριλομάη. Άσε να πάμε το Φθινόπωρο. Να έχουμε γυρίσει και μαυρισμένοι…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Bia στην βια της εξουσιας ..και εξουσια ειναι κα ο ακατονομαστος 40 συναπτα,...χωρια που κι μουσικη βια στην βια ειναι ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αυτό το τελευταίο πως «κι η μουσική βία στη βία είναι... » για εξήγησέ το μας λίγο ρε ανώνυμε…
    Προσωπικώς κάτι καταλαβαίνω, αλλά δεν ξέρω αν καταλαβαίνουμε το ίδιο…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Η οργή δεν μπορεί να μην υπάρχει μέσα μας, το πώς εκφράζεται είναι ένα άλλο ζήτημα. Το θέμα είναι πως βιώνουμε καθημερινά εκτός του αγώνα της επιβίωσης και έναν κατακερματισμό οποιασδήποτε αξίας αλλά το κυριότερο, οποιασδήποτε ελπιδας κι ονείρου. Κι έτσι μέσα στο απόλυτο αδιέξοδο πώς να βρεις λύση για μια καλύτερη μέρα, ειλικρινά αναρωτιέμαι πώς μπορεί κανείς να αντιμετωπίσει όλα αυτά χωρίς να λυγίσει, να παραιτηθεί ή στην καλύτερη περίπτωση απλώς να απογοητευτεί βαθιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. «Διατηρείστε την αίσθηση του χιούμορ. Οι άνθρωποι που παίρνουν τον εαυτό τους πολύ στα σοβαρά, είναι μανιακοί της εξουσίας. Αν υπερισχύσουν θα μας κουρέψουν όλους. Φυλαχτείτε από τους μανιακούς της εξουσίας».

    Abbie Hoffman από το “Revolution for the Hell of it”

    ΑπάντησηΔιαγραφή