Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010

το βασίλειο της προχειρότητας...

Ενώ για τους cine-κριτικούς εξυπακούεται πως βλέπουν (και κρίνουν) όλων των ειδών τις ταινίες – μοιάζει ανόητο να υποστηρίξει κάποιος πως βλέπει μόνο θρίλερ ή κωμωδίες και πως γράφει μόνον γι’ αυτά, αφού ελάχιστοι θα έδιναν σημασία στις κριτικές του – δεν ισχύει το ίδιο και για τους μουσικοκριτικούς. Υπάρχει τόσος καταμερισμός ακουσμάτων, ώστε είναι ν’ αναρωτιέσαι τελικώς, τι, κατά βάθος, σημαίνει κάτι τέτοιο. Άλλος ακούει μόνον έντεχνα, άλλως μόνο κλασική, άλλος μόνο παραδοσιακά, άλλος μόνον ethnic, άλλος μόνον καινούρια κι εκστασιάζεται μπροστά σ’ ένα τραγούδι του Donovan ή του Phil Ochs, άλλος ακούει soundtracks, άλλος μόνο garage και ψυχεδέλεια κ.ο.κ. Και ξαναλέω, δεν μιλάω για απλούς ακροατές, αλλά για δημοσιογράφους που κρατούν στήλες «μουσικοκριτικής» σε περιοδικά, εφημερίδες, free-press κ.λπ., απευθυνόμενοι στον κόσμο.
Το έχω ξαναπεί και θέλω να το πω κι εδώ. Η κριτική είναι συστατικό της ανθρώπινης σκέψης, δεν είναι ταλέντο. Όπως μπαίνεις σ’ ένα κατάστημα και διαλέγεις ένα πουκάμισο και όχι ένα άλλο, έτσι κάπως, περίπου, αποφασίζεις αν ένα μουσικό ή φιλμικό συμβάν σου «ταιριάζει» ή όχι. Ok, κάτι θα πρέπει να μεσολαβεί, αλλά αυτό είναι αποτέλεσμα μιας σειράς πράξεων, τις οποίες αποφασίζει καθένας για τον εαυτό του, ίνα προστατευτεί από τη βλακεία· βασικά, όμως, η διαδικασία παραμένει ίδια. Ή, όπως έλεγε, σκληρά, αλλά παραστατικά, και ο αείμνηστος Ραφαηλίδης, από την κριτική οι μόνοι που θα πρέπει να αποκλείονται είναι τόσο οι εκ φύσεως ηλίθιοι, όσο και οι επίκτητα ηλίθιοι. Βασικά, με τους τελευταίους γεννάται ζήτημα.

Παρατηρώ, φερ' ειπείν, σε στήλες δισκοκριτικής να ξεπετάγονται δίσκοι με 20 και με 30 λέξεις (δεν υπονοώ τον Αργύρη Ζήλο κι αυτά που γράφει στο Αθηνόραμα – ξέρω ότι ακούει μουσική περισσότερο από τον καθένα μας και σέβομαι τα πολύχρονα ακούσματά του), δείχνοντας, καθαρά, πως οι άνθρωποι αυτοί ή είναι κακοί επαγγελματίες, αφού δεν μπαίνουν στον κόπο ν’ ακούσουν άλμπουμ δεύτερη φορά (ιδίως εκείνα που ξεπερνούν τα 40 λεπτά, δεν μιλάω για τα 70λεπτα), ή δεν είναι καν επαγγελματίες, μια και κρίνουν από τη σκοπιά των προσωπικών τους ακουσμάτων («ξεβρακώνονται» οι ίδιοι πριμοδοτώντας, ολοφάνερα, συγκεκριμένα είδη ή θάβοντας άλλα), ή είναι εν τέλει ηλίθιοι, ή μάλλον «έξυπνοι», πιάνοντας κορόιδα, κατ’ αρχάς, τα αδιάφορα (και επί της μουσικής ανίδεα) αφεντικά τους. Πάντα υπήρχε πρόβλημα στο χώρο, αλλά το κακό παράγινε με τα free press. Ξεπέτα κι άγιος ο θεός...
[Τα blogs δεν τα λογαριάζω, τα οποία σιγά-σιγά εξελίσσονται σε μάστιγα, γιατί εκεί ο καθένας μας λογοδοτεί πρώτα στον εαυτό του. Και, ως γνωστόν, στον εαυτό μας κάνουμε πολλά χατίρια...].

25 σχόλια:

  1. Οντας τα μπλογκ εξελίσσονται σε μάστιγα,με τον τλευταίο λόγο να τον έχουν ΠΑΝΤΑ οι μπλογκερς...οπως αυτό εδώ !
    Βικη Αρβανιτάκη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μισό λεπτό για να καταλάβω Φώντα,αξιόπιστος είναι ο all around μουσικοκριτικός ή ο εξειδικευμένος?

    Ν.Μ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ν.Μ., αξιόπιστος, για μένα, είναι εκείνος ο οποίος ναι μεν ξέρει τα της μουσικής, αλλά δεν ξέρει ΜΟΝΟΝ τα της μουσικής.
    Η κριτική – στην οποία, βεβαίως, έχει δικαίωμα ο καθένας – δεν είναι… μπάτε σκύλοι αλέστε. Πόσω μάλλον όταν η κριτική δημοσιεύεται και τίθεται, και αυτή, στην κρίση του αναγνωστικού κοινού.
    Δεν χρειαζόμαστε «εξειδικευμένους», που να έχουν ακούσει 10.000 δίσκους ψυχεδέλειας και τίποτα άλλο στη ζωή τους (αυτοί είναι σίγουρο πως γράφουν βλακείες), αλλά «εξειδικευμένους», που έχουν διαβάσει, δει, ακούσει και επεξεργαστεί διαφορετικά πράγματα (και δεν εννοώ μόνον τα της μουσικής), έχοντας την ικανότητα να ΣΥΝΘΕΤΟΥΝ και όχι να αποδομούν τις καταστάσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αυτός που έχει ακούσει «10.000 δίσκους ψυχεδέλειας» αν μη τι αλλό είναι εξειδικευμένος.Δεν χωρά πολλές ερμηνείες αυτό.Μιας και κάθε album δεν είναι αυτόνομο το «δεκάρικο» προήλθε απο μια διαδικασία.Εκ των πραγμάτων λοιπόν η εξειδίκευση θα φέρει και την σύνθεση λόγω της τριβής.

    Ν.Μ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. N.M.,σου είπα πως προκύπτει η ΣΥΝΘΕΣΗ. Όσο και να... τριφτεί κάποιος με 10000 δίσκους, δεν πρόκειται να πάει παρακάτω. Χρειάζονται κι άλλα πράγματα. Πέρα από τους δίσκους, πέρα από τη μουσική.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Θεωρώ πάντως ότι οι αναγνώστες κατά βάση απαιτούν εξειδικευμένους κριτικούς και εξοργίζονται όταν θεωρούν ότι συμβαίνει το αντίθετο.
    Με αυτό τον τρόπο δημιουργήθηκαν πράγματι οι "μύθοι" των κριτικών με τους χιλιάδες δίσκους ψυχεδέλειας και γράφτηκαν κατά καιρούς ανυπόφορα στριφνά και εσωστρεφή πράγματα, για μουσικές που έτυχε να πέσουν στα χέρια αυτών των ειδικών.
    Να θυμηθούμε τι κράξιμο έφαγε ο Nick Cave από κάτι μεγάλους ψυχεδελάδες; (και αναφέρομαι σε όνομα εν γένει χαϊδεμένο στην Ελλάδα...). Αργότερα ο Jon Spencer που αφοριστηκά διαγράφηκε ως καχέκτυπο του Beefheart...
    H εξειδίκευση όταν καταντάει μονομανία είναι ασφαλώς αρνητική. Όταν είναι στοιχείο γνώσης και αγάπης για τη μουσική είναι ασφαλώς θετική.
    Περί των μουσικών blogs μεγάλη η συζήτηση. Κάποτε ειπώθηκε ότι ήρθαν να αντικαταστήσουν τα fanzine, δηλαδή τις ανεξάρτητες προσπάθειες αγαθών και ενίοτε οπαδικών προθέσεων, αλλά ουδόλως στάθηκαν σε τέτοιο ύψος. Εκτός εξαιρέσεων πάντα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αυτό λέω βρε Φώντα.Οτι για να φτάσεις έκει δεν πρόκειται να φτάσεις μόνο απο τους δίσκους.Η μελέτη,η έρευνα,η επεξεργασία(«τ'άλλα πράγματα»)ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΗ έρχονται απο μόνα τους.Τώρα το κατα πόσο συμβαίνει αυτό στο συνάφι σας αυτό είναι άλλο θέμα.

    Ν.Μ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Μπορεί να παραθέσω μια απορία μου?

    Εκτός της αντικειμενικής πληροφορίας (που είναι πάντα χρήσιμη), που αλλού χρειάζεται ο δισκοκριτικός αυτή την εποχή που διανύουμε?

    Γιατί αυτή τη στιγμή ο κάθε μουσικόφιλος μπορεί να αποκτήσει όχι μόνο το δελτίο τύπου, αλλά και το άλμπουμ πριν καν κυκλοφορήσει.

    Εκτός απο την αντικειμενική πληροφορία λοιπόν, γιατί χρειάζεται ακόμη κάποιος να παραθέτει την υποκειμενική του άποψη επί της μουσικής?

    Καταλαβαίνω που το πας με τις κριτικές 30 λέξεων Φώντα, και εν μέρει συμφωνώ. Απλά, η δική μου απορία είναι αυτή: σε ένα τόσο υποκειμενικό θέμα όπως το γούστο, ποιος χρειάζεται κι άλλη υποκειμενικότητα?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Το γούστο αγαπητέ FH είναι «καραμέλα», αφού το επικαλούνται και όσοι δεν το έχουν.

    Για δε τα περί κριτικής και κριτικών, απαντώ με τα λόγια του ΒΑΣΙΛΗ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗ:
    «Ο ρόλος της κριτικής είναι ένας ρόλος ανάμεσα σε άλλους. Χειρότερος από αυτόν των πρωταγωνιστών του αισθητικού γεγονότος, όταν οι πρωταγωνιστές είναι καλοί, και καλύτερος από αυτών των “πρωταγωνιστών” του αισθητικού γεγονότος, όταν οι “καλλιτέχνες” νομίζουν πως είναι καλλιτέχνες – κι άντε μετά να τους πείσεις πως δεν είναι. Θα σου βγάλουν το μάτι, γιατί σε θέλουν κι εσένα στραβό σαν την αφεντιά τους».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Εσείς έχετε σπουδάσει αρμονία κ. Φώντα; απο την άλλη πλευρά ο καθένας έχει το γούστο του και μπορεί να ακούει ότι γουστάρει.,, τι σημαίνει και ποιοί είναι αυτοί που δεν έχουν γούστο; Εσείς τους κρίνετε; Ξεφύγατε νομίζω. Συμφωνώ απόλυτα με την άποψη του Φ.Η, τι να τους κάνουμε πλέον τους δισκοκριτικούς ,αρκετά με τις αηδίες τους και τα promotions. Είναι απλό,, αν σου αρέσει το ακούς ,αν όχι δεν το ακούς.

    Χ.Δ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αλλού πήγε η κουβέντα ενώ άλλο θίγεις στο αρχικό σου ποστ.Σε μια λαϊκη τέχνη όπως είναι η μουσική είναι αναγκαίος ο καταμερισμος ακουσμάτων.Όταν συγκρίνεις διαφορετικές τέχνες με διαφορετικό βάθος είναι λογικό να βγάζεις λάθος συμπεράσματα για τον ρόλο που πρέπει να επιτελεί ο αντιστοιχος κριτικός.Το ξαναλέω λοιπόν ο εξειδικευμένος ψυχεδελοπατέρας είναι πολύ περισσότερο αναγκαίος απο τον all around.



    N.M

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Καλά τα λέει ο Ραφαηλίδης, η ματαιοδοξία έχει πολλά κακά πρόσωπα. Η μάλλον, μόνο κακά.

    Όπως και να έχει, την κριτική στην τέχνη τη θεωρώ προσωπικά μια περιττή διαδικασία - ο ρόλος του μουσικού δημοσιογράφου για μένα έγκειται πρωτίστως στο να δίνει σωστές και αντικειμενικές πληροφορίες, πράγμα που σπάνια συμβαίνει.

    Απο προσωπικές γνώμες και ιστορίες τύπου "τι σημαίνει για μένα αυτός ο δίσκος όταν τον άκουγα το τάδε καλοκαίρι" χορτάσαμε. Ειδικά όταν αυτός που γράφει δεν έχει ιδέα. Η μάλλον, εξαιτίας αυτού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Από πολλούς καλλιτέχνες- δημιουργούς ακούω πλέον την επιχειρηματολογία κατά της δισκοκριτικής, ότι είναι άχρηστη, ότι δεν προσθέτει τίποτε στην πληθώρα των πληροφοριών κλπ Προσωπικά το βρίσκω λίγο επικίνδυνο αυτό. Η μουσικοκριτική (και σινεκριτική κλπ) ποτέ δεν ήταν πρόσθετο στοιχείο της πληροφορίας. Όσοι το έκαναν ή το κάνουν αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι κάνουν κριτική. Κάνουν το κομμάτι τους, κάνουν εκδούλευση, καβαντζάρουν promo ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Αλλά όχι σίγουρα κριτική.
    Ο Boy σε σχετική ερώτηση μου είχε απαντήσει ότι η σοβαρή κριτική στην Ελλάδα έχει παύσει από τότε που που ποινικοποιήθηκε η ελεύθερη σκέψη. Καταλαβαίνω που το πάει, αλλά δεν το ασπάζομαι. Το θεωρώ τραβηγμένο. Αν μέρος της σοβαρής κριτικής έχει παύσει, αυτό θεωρώ ότι έγινε διότι ακριβώς εχει "αποποινικοποιηθεί" (σχήμα λόγου, καταλαβαινόμαστε ελπίζω) η ηλίθια και ρηχή σκέψη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. γειά σου Άρη :-)

    Άντε πάλι με τον καλλιτέχνη/δημιουργό...Έστω οτι στην έκανε ένας φίλος την ερώτηση, είναι συγκεκριμένη - το τονίζω, δεν αναφέρομαι στη μουσική δημοσιογραφία, αναφέρομαι στην κριτική τέχνης, η οποία για κάποιο λόγο αποτελεί κομμάτι της.

    για τη μουσική δημοσιογραφία μπορώ να βρώ χρησιμότητες ακόμα και στους καιρούς της υπερπληροφόρησης που ζούμε (γκρουπάρισμα και ανθολόγηση της πληροφοριας π.χ.)

    για τη μουσικοκριτική?

    Απλά σκέψου τη σχετικότητα και την υποκειμενικότητα του όλου πράγματος (της κριτικής τέχνης). Δεν με ενδιαφέρει αν γίνεται εκδούλευση η αν παίζει διαπλοκή στο σύστημα επ'ευκαιρίας. Το πιάνω απο τη βάση του: διερωτάμαι για ποιό λόγο χρειάζεται εξαρχής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Το θέμα είναι μεγάλο, δεν νομίζω ότι μπορεί να εξαντληθεί με δυο αράδες σε μορφή σχολίου. Η "μουσικοκριτική" όπως εγώ την καταλαβαίνω δεν έχει να κάνει ούτε με την πληροφορία ούτε το "γκρουπάρισμα και ανθολόγηση της πληροφορίας", όπως λες για την δημοσιογραφία, έχει να κάνει με την προσπάθεια και το "μεράκι" κάποιου να φτιάξει κείμενα τόσο δυνατά όσο η μουσική που τα ενέπνευσε. Δυνατά και ικανά να περάσουν το μήνυμα σε άλλους. Ποιο μήνυμα θα με ρωτήσεις; Ότι υπάρχει εκεί έξω και κάτι άλλο από το προφανές, το συνηθισμένο, θα μπορούσα να πω σε μια γρήγορη πρώτη σκέψη. Μην ξεχνάς ότι κάποιοι από μας ξεκίνησαν να ασχολούνται με τη μουσική πιο σοβαρά γιατί κάποια κείμενα τους ώθησαν. Κείμενα που σε πολλές περιπτώσεις ήταν πιο "επιδραστικά" πάνω τους από την ίδια τη μουσική ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. To ίδιο και σε μένα Κώστα, καμία αντίρρηση.

    και εγώ ακόμα "ρουφάω" τα κείμενα του Wire π.χ. και μπορώ να εμπνευστώ απο μία φωτό ενός μουσικού εν δράσει, περισσότερο μερικές φορές απο όσο θα με ενέπνεε το έργο του.

    Οι ενστάσεις μου είναι άλλες: κυρίως στο Wire, όπου υποτίθεται οτι οι γραφιάδες του έχουν ένα επίπεδο, βλέπω πολλές φορές έναν άκρατο υποκειμενισμό να επισκιάζει ακόμα και την ουσιαστική, αντικειμενική πληροφορία - που σε κάθε περίπτωση με ενδιαφέρει σίγουρα πιο πολυ.

    όσο για τις "ξεπέτες" που αναφέρει ο Φώντας, εκεί να δεις τι γίνεται...

    Ελπίζω να με εννοείς - αν και εγώ το πηγαίνω αλλού, οτι στην τέχνη δεν χωράει κριτική (θα με ενδιέφερε να το συζητήσω αυτο)...Σε κάθε περίπτωση πάντως, είμαι σίγουρος οτι μπορεί κάποιος, αν έχει τον τρόπο, να γράψει ένα κείμενο που να εμπνεύσει, χωρίς να περιέχει ίχνος υποκειμενισμού - όπως πολλά αυτού του blog για παράδειγμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Με καλή διάθεση (εννοείται) προς όλους τους σχολιαστές και τους αναγνώστες.

    Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΤΤΗ, ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΦΥΤΗ ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΣ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ (ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ) . Όπως είναι σύμφυτη με κάθε διάσταση της ζωής. Μη λέμε πράγματα που είναι out.

    Το ζήτημα είναι ποιοι πρέπει να αποκλείονται – μπορεί ν’ ακούγεται βαρειά η λέξη, αλλά τη λέω – από τη (δημόσια) κριτική. Θ’ απαντήσω λοιπόν. Οι αγράμματοι (αυτοί είναι οι «επίκτητα ηλίθιοι» του Ραφαηλίδη) και βεβαίως οι πάσης φύσεως τενεκέδες, που γεμίζουν έντυπα και sites π.χ. με «ειδική» γνώση, όντας διαπλεκόμενοι με δισκογραφικές και κινηματογραφικές εταιρίες, καλλιτέχνες, χώρους (κλαμπ, μαγαζιά, αίθουσες συναυλιών κ.λπ.).

    Είναι απλά τα πράγματα. Μην τα μπερδεύουμε. Μη χανόμαστε σε ατέρμονες κουβέντες. Η αισθητική (και η μουσική και η κινηματογραφική αισθητική, ως επί μέρους αισθητικές) είναι κομμάτι της φιλοσοφίας, ήδη από την εποχή του Πλάτωνος και του Αριστοτέλη· όπως κομμάτια της φιλοσοφίας είναι η οντολογία, η γνωσιολογία και η ηθική. Κάθε κουβέντα επί αισθητικών θεμάτων άπτεται ικανοτήτων, τις οποίες ικανότητες, όσοι ενδιαφέρονται, προσπαθούν να τις καλλιεργήσουν μιαν ολόκληρη ζωή. Αφήνω την κοινωνική διάσταση της Τέχνης, που είναι ένα άλλο εξ ίσου σοβαρό ή, μάλλον, σοβαρότερο κεφάλαιο ήδη από την εποχή του Saint-Simon, 18ος-19ος αιώνας (μπορεί και παλαιότερα). Κι εκεί η κριτική έχει ακόμη πιο σημαντικό λόγο ύπαρξης.

    Ένα θα πω. Το πιο απλό. Χωρίς διάβασμα, χωρίς μελέτη κανένας μας δεν πάει πουθενά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Για να στο δώσω με ένα παράδειγμα: δες το κείμενο του οικοδεσπότη μας για τον Charles Ives.

    Αυτό το πράγμα δεν έχει καθόλου το υποκειμενικό στοιχείο μέσα. Δε λέει ούτε για εκείνο το καλοκαιράκι που άκουγε τον πρώτο δίσκο τον Στέρεο Νόβα στη Φολέγανδρο, ούτε τίποτα.

    Όμως με τον τρόπο που έχει επιλέξει τις πληροφορίες και με τον προσωπικό τρόπο γραφής του, κεντρίζει αμέσως το ενδιαφέρον οποιουδήποτε μουσικόφιλου που θα θελήσει να ψαχτεί με τον Ives.

    Αυτό όμως το πράγμα, προυποθέτει σοβαρή δουλειά, έρευνα, αφοσίωση, σωστή πένα και πολλά άλλα, που οι περισσότεροι δεν διαθέτουν. 'Οταν δε προσπαθούν να καλύψουν την έλλειψη αυτών με προσωπικές μουσικές εμπειρίες, τότε μιλάμε για τραγέλαφο.

    Αυτό μόνο λέω, και τίποτα άλλο :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Με πρόλαβες Φώντα, το παραπάνω σχόλιο πήγαινε στον Κώστα.

    Συμφωνούμε κάπου, απ'οτι βλέπω οι αρχαίοι έλληνες φιλόσοφοι διαφωνούν με την ισοπέδωσή μου - δεν έχω τους έχω διαβάσει αρκετά ώστε να αντιπαρέλθω με επιχειρήματα, αυτό που υποστηρίζω πάντως είναι οτι η αντίληψη και εκτίμηση ενός έργου τέχνης είναι κάτι τοσο προσωπικό, όπου δεν γίνεται να υπάρχουν απόλυτες γνώμες ειδημόνων, ειδικά όταν επιβάλλονται.

    Αναλογίσου τι πυρά έχουν δεχτεί παντός είδους πρωτοπόροι του 20ου αιώνα απο τα παντός είδους κατεστημένα και θα καταλάβεις τι εννοώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Χμ, κι εδώ έρχομαι να καταλάβω οτι μάλλον δεν έχω εκφραστεί σωστά: η κριτική της τέχνης (και κάθε είδους κριτική) είναι σαφώς απαραίτητη σαν νοητική διαδικασία εκτίμησης ενός έργου, αλλά πως μπορεί κάποιος να είναι "αυθεντία" σε αυτό και να είναι το επαγγελμά του?

    Ουσιαστικά σου λεει εάν είναι σωστό η λάθος ένα έργο τέχνης? Αισθητικά "σωστό"?

    Γιατί είμαι σίγουρος οτι ένας Μπαλινέζος που παίζει gamelan θα ήταν τουλάχιστον αδιάφορος μπροστά στα μισά rock "αριστουργήματα" π.χ.

    Παρακαλώ, η απορία μου είναι γνήσια και ειλικρινής.

    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Πιθανόν ένας Μπαλινέζος που ακούει gamelan να είναι αδιάφορος μπροστά στα ροκ "αριστουργήματα", με ή χωρίς εισαγωγικά. Όπως αδιάφορος είμαι κι εγώ απέναντι στο gamelan (δεν ξέρω καν αν πραγματικά υπάρχει).
    Η μουσικοκριτική είναι ίσως το σημαντικότερο μέσο μέσα από το οποίο έχουμε και οι δύο την δυνατότητα να πάψουμε να είμαστε αδιάφοροι.
    Και αυτό είναι ένα από τα πολλά χρηστικά της συστατικά. Εκτός της χρηστικότητας όμως έχει και αυθύπαρκτη ουσία. Κάποιες δε φορές αγγίζει και τα όρια της τέχνης. Στα χέρια κάποιων. Στα χέρια άλλων αγγίζει τα όρια της σαχλαμάρας και του παρασιτισμού. Όπως άλλωστε και η μουσική.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Καλά, δε θα το κουράσω άλλο. Είναι εξάλλου μια συζήτηση που μπορεί να γίνει απο κοντά - ευκολότερα με το Φώντα, λίγο πιο δύσκολα με σένα Άρη.

    Χαιρετισμούς :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Αντι-χαιρετίζω!
    Όντως ωραία συζήτηση, επιφυλασσόμαστε το λοιπόν :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή